Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Μήνυμα του Μητροπολίτη Κερκύρας για το νέο έτος


Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί, παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα,
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, καθώς εισερχόμαστε στον νέο χρόνο, μας καλεί για μία ακόμη φορά να εντρυφήσουμε στο νόημα της ζωής μας. Ζητά από εμάς να μην απελπιστούμε από τις ποικίλες δοκιμασίες, τις οποίες βιώνουμε, τόσο προσωπικά, όσο και συλλογικά, να κάνουμε την αυτοκριτική μας για τα όποια λάθη μας, αλλά και να αντλήσουμε δύναμη από την πίστη στον Δοτήρα του χρόνου, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, ώστε Εκείνος να γίνει η πυξίδα της ζωής μας, Εκείνον να ακολουθούμε και από Εκείνον να λαμβάνουμε θάρρος.
Ταυτόχρονα, ανατρέχοντας στο ημερολόγιο του χρόνου, καλούμαστε να κατανοήσουμε μία μεγάλη αλήθεια: κάθε ημέρα η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη Αγίων της. Ο στολισμός του χρόνου με τα πρόσωπα τα οποία ευαρέστησαν τον Θεό με τη ζωή τους, αλλά και γίνονται για τον καθένα μας πρότυπα, μας δείχνει ότι η ανθρώπινη Ιστορία πορεύεται προς την Βασιλεία του Θεού. Ότι δεν είναι οι δοκιμασίες, οι λύπες, τα προβλήματα, ο θάνατος που κυριαρχούν στην ύπαρξή μας, αλλά η δυνατότητα και η ευλογία της αγιότητας μέσα στο χρόνο. Και είναι αμέτρητο πλήθος οι Άγιοι. Κατάγονται από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Άλλοι ήταν πλούσιοι, άλλοι φτωχοί. Άλλοι ήταν μορφωμένοι, άλλοι απλοϊκοί. Άλλοι ήταν όσιοι και ασκητές. Άλλοι οικογενειάρχες. Άλλοι κληρικοί, άλλοι λαϊκοί. Άλλοι νέοι και άλλοι ηλικιωμένοι. Όλοι τους όμως είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: την δίψα και την αγάπη για τον Θεό, την οποία εξέφρασαν και εκφράζουν μέσα από την ζωή της Εκκλησίας.

Oδός προσωπικής αντιστάσεως


Tου Χρήστου Γιανναρά

Aς υποθέσουμε το φαντασιώδες ενδεχόμενο ιστορικής εξαφάνισής μας των Eλληνώνυμων του βαλκανικού νότου - αλλά οπωσδήποτε ηδονικής: Mας μεταφέρουν, λ.χ., όλους, ως πληθυσμικό σύνολο, στην πιο ηλιόλουστη και μαγευτική πολιτεία των HΠA, με παροχές μυθώδους διαβίωσης, αδιανόητες και για τον πιο ακραίο στις απαιτήσεις του συνδικαλιστή. Kαι στα εδάφη του σημερινού ελλαδικού κράτους δημιουργείται ένα καινούργιο μόρφωμα από την πανσπερμία των μεταναστών, ή μεταφέρονται πληθυσμοί της σφύζουσας τουρκικής Aνατολίας, ή πραγματοποιείται το όνειρο του Mπερίσα για τη Mεγάλη Aλβανία - ή ό,τι άλλο ήθελε προκύψει.

O μύθος εξυπηρετεί τη διατύπωση δύο ερωτημάτων. Eρώτημα πρώτο: H εξαφάνιση του σημερινού Eλληνισμού από τη σκηνή της Iστορίας θα γινόταν έστω ελάχιστα αισθητή, και σε ποιους; Θα είχε την παραμικρή συνέπεια στην πορεία και στον πολιτισμό της ανθρωπότητας; Θα έχανε κάτι η Eυρώπη, η διεθνής κοινότητα, θα βίωναν κάποιοι πάνω στον πλανήτη επώδυνη στέρηση;

Eρώτημα δεύτερο: Eκτός από μερικές πρόσκαιρες συναισθηματικές επιπτώσεις, θα άλλαζε σε κάτι η προσωπική ζωή του σημερινού Eλληνώνυμου; Θα άλλαζε η ιεράρχηση των αναγκών του, η αξιολόγηση ποιοτήτων, τα κριτήριά του στην επιδίωξη χαράς της ζωής;

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Σχολή Βελλάς και ιστορικές προκλήσεις. Χθες – σήμερα

Σχολή Βελλάς και ιστορικές προκλήσεις
Χθες – σήμερα1

Γεώργιος Δ. Παναγόπουλος
Επίκ. Καθηγ. ΑΕΑ Βελλάς /Ιωαννίνων

«Πρόκειται για τις ορίζουσες αυτού που θα αποκαλέσω βελλαϊτικό ιδεώδες. Πίστη στο Χριστό σε έναν κόσμο που αιμάσσει από εθνοτικές αντιπαλότητες τότε, και από το χυδαίο υλοζωισμό σήμερα, συνιστά ακραία πρόκληση για την ελευθερία μας· και ελληνική γλώσσα και παιδεία υπό καθεστώς φρικώδους αμάθειας και καθυστέρησης τότε, αλλά και λειτουργικού αναλφαβητισμού σήμερα είναι οριακή δοκιμασία των πνευματικών αντοχών μας».

«Το μεταπολιτευτικό ιδεολόγημα περί δημοκρατίας και σοσιαλισμού θα παραχωρήσει τη θέση του στο «μετά»: όλα θα είναι «μετά από κάτι», και το κυριότερο: μετά τον Ελληνισμό. Στον μετα-ελληνικό αστερισμό λοιπόν, όχι πια ως κοινωνία, όχι ως σώμα κοινών ιστορικών βιωμάτων, κοινής ιστορικοπολιτισμικής συνείδησης και ψυχικής ζωής, αλλά ως χώρος συγκυριακού συναγελασμού ελληνοφώνων υπό τη διαλυτική αίρεση και της τυπικής κατάργησης της εθνικής κυριαρχίας και συλλογικής μας αξιοπρέπειας».

«Κλήρος δικός μας λοιπόν : η ελευθερία· εχθρός μας: οι φενακιστικές παραχαράξεις της· και όπλα μας: «λόγος έμπρακτος» και «πράξις έλλογος» (για να θυμηθούμε τον άγιο Ισαάκ το Σύρο): λόγος και πράξη φωτισμού, αφύπνισης, και διαρκώς ανανεούμενης αυτοσυνειδησίας, αλλά και θάρρους για αυτοκριτική και αναπροσανατολισμό».

«Η Ρωμιοσύνη, ελληνόφωνη, σλαβόφωνη, αραβόφωνη, κάθε λαλιάς, έχει εγχαραγμένη στην ιστορική της σάρκα «τὰ στίγματα τοῦ Χριστοῦ», άρα την αλήθεια ότι η όντως χειραφέτηση έγκειται στην χαρισματική μεταμόρφωση της ανθρώπινης φύσης και της κτίσης σύμπασας» «Η καρδιά του βελλαϊτικού παιδευτικού ιδεώδους δεν μπορεί παρά να ριζώνει στην πείρα ζωής που διαποτίζει την παύλεια αυτή ρήση· και δεν μπορεί παρά να προσανατολίζεται μονίμως με πυξίδα τη ρωμαίικη κοσμοαντίληψη».

Εισαγωγική σημείωση

Πολύ πριν ο Κάρολος Μαρξ συμπληρώσει την γνωστή ρήση του Χέγκελ για την επανάληψη στην Ιστορία διατυπώνοντας την περίφημη φράση «ότι τα ιστορικά γεγονότα λαμβάνουν χώρα δύο φορές, την πρώτη ως τραγωδία και την δεύτερη ως φάρσα», η αρχέγονη σοφία των λαών της Ανατολής είχε προβεί στην αποκρυστάλλωση της ιδέας μιας περιοδικής ανακύκλησης της Ιστορίας υπό τη μορφή μυθολογικών αφηγήσεων στις οποίες η Ιστορία παρουσιάζεται ωσάν το μοιραίο κύλισμα ενός τροχού, χάρη στο οποίο ανακυκλώνεται η ανθρώπινη περιπέτεια διανύοντας μακρά μεταβατικά στάδια, τις γνωστές μας από την Ινδία Γιούγκα, ή τις περιώνυμες Εποχές του Ησιόδου (πρβλ. M. L. West, Early Greek Philosophy and the Orient, Oxford 1971).

30η Δεκεμβρίου 2012, Κυριακή: ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ. Ἦχος πλ. α΄

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Β´ 13 - 23

13 Ἀναχωρησάντων δὲ αὐτῶν ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ’ ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ λέγων· Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό.14 ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβεν τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον, 15 καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς Ἡρῴδου· ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· Ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου. 16 Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλεν πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλέεμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσεν παρὰ τῶν μάγων. 17 τότε ἐπληρώθη τὸ ῥηθὲν διὰ Ἰερεμίου τοῦ προφήτου λέγοντος· 18 Φωνὴ ἐν Ραμὰ ἠκούσθη, κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς· Ραχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελεν παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσί. 19 Τελευτήσαντος δὲ τοῦ Ἡρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ’ ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ 20 λέγων· Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ, τεθνήκασιν γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου. 21 ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβεν τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ εἰσῆλθεν εἰς γῆν Ἰσραήλ. 22ἀκούσας δὲ ὅτι Ἀρχέλαος βασιλεύει τῆς Ἰουδαίας ἀντὶ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ Ἡρῴδου ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν· χρηματισθεὶς δὲ κατ’ ὄναρ ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας, 23 καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.


ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗN ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣIN

Δοξαστικὸν τῶν Αἴνων
Ἦχος πλ. δ´.

Αἷμα καὶ πῦρ, καὶ ἀτμίδα καπνοῦ· τέρατα γῆς, ἃ προεῖδεν Ἰωήλ· αἷμα τὴν Σάρκωσιν· πῦρ τὴν Θεότητα· ἀτμίδα δὲ καπνοῦ, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ ἐπελθὸν τῇ Παρθένῳ, καὶ κόσμον εὐωδιάσαν. Μέγα τὸ μυστήριον τῆς σῆς ἐνανθρωπήσεως. Κύριε δόξα σοι.

Μαθητές και οπαδοί

Του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου | Romfea.gr
Ο Χριστός, όταν άρχισε επισήμως το έργο Του, προσεκάλεσε τους πρώτους μαθητές και σχημάτισε την αποστολική Του ομάδα, γιατί πρώτα έπρεπε να μάθουν στην πράξη την νέα ζωή που έφερε στον κόσμο και έπειτα να την διδάξουν στους ανθρώπους, σε όλα τα έθνη.
Τούς ονόμασε δε μαθητές και έτσι τιτλοφορούνται από τον Χριστό και τους Ευαγγελιστές.
Ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Ουκ έστι μαθητής υπέρ τον διδάσκαλον» (Ματθ. ι' 24). Είναι γεμάτο το Ευαγγέλιο με αυτήν την προσηγορία, όπως: «προσήλθον αυτώ οι μαθηταί αυτού» (Ματθ. ε' 1)  «ηκολούθησαν αυτώ οι μαθηταί αυτού» (Ματθ. η' 23)  «τότε λέγει τοίς μαθηταίς αυτού» (Ματθ. θ' 37)  «καί εκτείνας την χείρα αυτού επί τους μαθητάς αυτού έφη  ιδού η μήτηρ μου και οι αδελφοί μου» (Ματθ. ιβ' 49) κλπ.
Μετά την Πεντηκοστή και την συγκρότηση της πρώτης Εκκλησίας με το Βάπτισμα, το Χρίσμα και την θεία Ευχαριστία, όλα τα μέλη της Εκκλησίας ονομάσθηκαν μαθητές του Χριστού. Στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων συναντά κανείς πολλές τέτοιες εκφράσεις, όπως: «πληθυνόντων των μαθητών» (Πράξ. ς' 1)  «τό πλήθος των μαθητών» (Πράξ. ς' 2)  «εμπνέων απειλής και φόνου εις τους μαθητάς του Κυρίου» (Πράξ. θ' 1)  «επειράτο κολλάσθαι τοίς μαθηταίς  και πάντες εφοβούντο αυτόν, μη πιστεύοντες ότι εστί μαθητής» (Πράξ. θ' 26)  «χρηματίσαι τε πρώτον εν Αντιοχεία τους μαθητάς Χριστιανούς» (Πράξ. ια' 26)  «οι δε μαθηταί επληρούντο χαράς και Πνεύματος Αγίου» (Πράξ. ιγ' 52)  «κυκλωσάντων δε αυτόν των μαθητών» (Πράξ. ιδ' 20)  «επιστηρίζοντες τάς ψυχάς των μαθητών» (Πράξ. ιδ' 22) κλπ.

Ένας ναός για τρεις θρησκείες κατασκευάζεται στο Βερολίνο



Ο ναός δεν θα έχει θρησκευτικά σύμβολα στο εσωτερικό του, ενώ σε μία από τις αίθουσες θα μπορούν να προσεύχονται μαζί πιστοί από διαφορετικές θρησκείες (στη φωτ. το έργο σε μακέτα) 
Ένας «Οίκος Προσευχής και Μαθητείας» για χριστιανούς, μουσουλμάνους και εβραίους κατασκευάζεται στην πλατεία Petriplatz (πλατεία του Αγίου Πέτρου) του Βερολίνου. Οι ελπίδες είναι μεγάλες, «όμως ένα κτίριο από μόνο του δεν μπορεί να φέρει κοντά τους ανθρώπους αν δεν το επιθυμούν και οι ίδιοι» αναφέρει το αρχιτεκτονικό γραφείο που έχει αναλάβει τον σχεδιασμό του ναού.
Καθημερινά χιλιάδες αυτοκίνητα διασχίζουν τον πολυσύχναστο δρόμο που περνά μπροστά από την Petriplatz στην κεντρική συνοικία Mitte του Βερολίνου.
Είναι ένας έρημος τόπος που όμως θα μπορούσε να μεταμορφωθεί χάρη στον οίκο προσευχής και μαθητείας, ο οποίος θα φιλοξενεί υπό την ίδια στέγη εκκλησία, συναγωγή και τζαμί.

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Ο ανεξίκακος και ταπεινός Ιεράρχης Χριστουπόλεως

Σταμάτης Πορτελάνος
Λέκτορας Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης
Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Ο ανεξίκακος και ταπεινός Ιεράρχης Χριστουπόλεως
Εις μνημόσυνο αιώνιο
Μια σμικρογραφία της ζωής του μακαριστού Μητροπολίτου Χριστουπόλεως Πέτρου συνιστά εποπτεία της θείας πρόνοιας στον ορθόδοξο και θεοδρόμο βίο ενός καλού Σαμαρείτη. Ο μακαριστός Ιεράρχης και Ποιμενάρχης της Εκκλησίας του Χριστού Χριστουπόλεως Πέτρος κοιμήθηκε την 26η Δεκεμβρίου, που συμπίπτει με το χαρμόσυνο μήνυμα και γεγονός της Γέννησης Εκείνου στον οποίο αφιερώθηκε και διακόνησε με αυταπάρνηση. Ο π. Πέτρος είναι ο θείος κλώνος της ζύμης, της μαγιάς του αδαπάνητου άρτου που δι-αιωνίζει το μυστήριο της Εκκλησίας και της λύτρωσης. Το «Χριστός ανέστη», που ψάλλαμε κατά τον ενταφιασμό του στην επίγεια πατρίδα του τη Μύκονο, ήταν ο ύμνος του καθημερινού του πόθου: να γίνει ομοτράπεζος του Αρχιποίμενος Χριστού που τόσο πίστεψε, αγάπησε και διακόνησε από όλους τους βαθμούς της ιερωσύνης. Με το χριστομίμητο ήθος του αναγνωρίζεται ως καρπός του διαγενεαλογικού δένδρου που ιστοριογραφεί τη θεία πρόνοια στην πορεία του κόσμου.

O βίος του, η ψυχή του ήταν ένα πανδοχείο χάριτος που χωρούσε κάθε άνθρωπο, καταγωγής και κοινωνικής τάξης. Είναι επιτακτική η ανάγκη στη σημερινή εποχή με τα φαινόμενα παρακμής, εξαιτίας του άκρατου υλισμού, της πολυπρισματικής ανομίας, της ανισότητας και της αδικίας, να προβάλλεται πρότυπο, χριστομίμητου λευίτη, για την κοινωνία και την Εκκλησία. Ήταν το δέκατο παιδί μιας

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Γιορτάζοντας τον άγνωστο Χρόνο

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Χαρές, πανηγύρια και, παρά την οικονομική κρίση, πανάκριβα ρεβεγιόν ετοιμάζονται για την έλευση του νέου έτους. Γιορτάζουμε κάτι το προφανές, το νέο έτος των 365 ημερών, ενώ αγνοούμε παντελώς τον χρόνο, ως ένα αντικειμενικό και απτό υπαρξιακό ζήτημα. Ο τρόπος της ζωής μας είναι συνέπεια των όσων μας έφεραν πολιτισμικά η Αναγέννηση και η Γαλλική Επανάσταση, αλλά και τα πολλά και εγκληματικά λάθη της εκκοσμικευμένης Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Από τότε στον δυτικό τρόπο σκέψης και ζωής γιγαντώνεται η ανάπτυξη της αισθητικής και του αισθησιασμού και, αξιακά, παραφουσκώνονται οι τεχνολογικές δυνατότητες του ανθρώπου. Γράφει σχετικά ο Γιώργος Σαραντάρης:
" Ιστορικά, ίσως ο ουμανισμός, η ιταλική και γαλλική Αναγέννηση, δηλώνουν την οριστική στροφή της Δύσης προς τον ηδονισμό, που είναι εκείνο που κοινά ονομάζεται "ατομισμός"….Η Γαλλική Επανάσταση είχε βέβαια μια τάση, κατά την αυταπάτη των δημιουργών της, οικουμενική' αλλά, γιατί δεν βασίζονταν πάνω στην πίστη στο Χριστό, κατάντησε να έχει σκοπό μια μορφή αφελούς ηδονισμού - ηδονιστές είναι οι σπουδαιότεροι, οι πιο γόνιμοι, θεωρητικοί της' αν αλλού διαφωνούν, είναι βέβαιο πως ως προς εκείνο που ονομάζουμε εμείς "ηδονισμός" ο Βολταίρ συμφωνεί με τον Ρουσσώ! Και ο Ρομπεσπιέρ με τον Ναπολέοντα!". (Γιώργου Σαραντάρη "Έργα", Τομ. 2, σελ. 463, Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη, Ηράκλειο, 2006).

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Ο παπα-Θανάσης, σύμβολο της Γιαννιώτικης γης...


-Με μια εμβληματική μορφή της Χριστιανοσύνης (φωτό) και τα μικρά παιδιά που με στοργή φροντίζει, βρέθηκαν οι παίκτες του ΠΑΣ  ΓΙΑΝΝΙΝΑ. 

Οι ποδοσφαιριστές μοίρασαν μπάλες και αυτόγραφα στα παιδάκια της Μονής Ντουραχάνι και είδαν από κοντά τον μοναχό-σύμβολο της Γιαννιώτικης γης που στις όχθες της λίμνης ξέρει να ποτίζει μόνο με αγάπη τα πονεμένα αγγελούδια. 

Ο παπά Θανάσης βοηθά και φυλακισμένους καθώς και κάθε συνάνθρωπό του που έχει πραγματικά ανάγκη. 

Δίπλα από το καμποχώρι των Λογγάδων, απέναντι από τα τζαμιά της πόλης των Ιωαννίνων, στη βορειοανατολική πλευρά της λίμνης Παμβώτιδας, είναι χτισμένο το ξακουστό μοναστήρι της Παναγίας της Ντουραχάνης ή όπως το λένε οι ντόπιοι της Παναγιάς της Ντουραχανιώτισσας.



ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ - ΕΠΙΣΗΜΗ ΔΗΛΩΣΗ - Τά στοιχεῖα τῆς Ἀπογραφῆς τοῦ 2011 γιά τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς τῆς Ἀλβανίας εἶναι ἐντελῶς ἀνακριβῆ καί ἀπαράδεκτα

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ
ΕΠΙΣΗΜΗ ΔΗΛΩΣΗ 
Τά στοιχεῖα τῆς Ἀπογραφῆς τοῦ 2011
γιά τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς τῆς Ἀλβανίας εἶναι
ἐντελῶς ἀνακριβῆ καί ἀπαράδεκτα 
1. Τά πρόσφατα στοιχεῖα τά ὁποῖα δημοσίευσε ἡ INSTAT ἀπό τήν τελευταία Ἀπογραφή, τοῦ 2011, σχετικά μέ τή θρησκευτική διαστρωμάτωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ἀλβανίας, ἀναφέρουν ὡς ποσοστό τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τό 6,75%. Πρόκειται γιά ἕνα ὁλοφάνερο λάθος ἤ, ἀκριβέστερα, ψέμμα. Ἡ διαδικασία τῆς ἀπογραφῆς γιά τήν καταγραφή τοῦ θρηκεύματος δέν ἀνταποκρίνεται στή στοιχειώδη ἀντικειμενική μέθοδο πού ἀκολουθεῖται ἀπό τίς Εὐρωπαϊκές χῶρες. Καί τελικά προσβάλλει ὄχι μόνο τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, πού ἀπό τήν ἀρχή τοῦ Ἀλβανικοῦ κράτους ὑπῆρξε ἡ πολυπληθέστερη χριστιανική κονότητα, ἀλλά καί ὅλους τούς Χριστιανούς, τούς ὁποίους περιορίζει κατά μεγάλο ποσοστό (ἀπό 31% σέ 17%), καί τελικά σκιάζει τή γενική εἰκόνα τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων στήν Ἀλβανία.
Ἡ πρότασή μας στούς ἁρμοδίους ἦταν, ἡ ἐρώτηση περί θρησκεύματος νά εἶναι ὑποχρεωτική, ὅπως οἱ ἄλλες ἐρωτήσεις, σαφής καί ἄμεση, ὥστε νά μποροῦν νά διατυπωθοῦν βέβαια συμπεράσματα. Συγκεκριμένα: Εἶμαι:

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Ὀρθοδοξία καὶ Πουριτανισμὸς στὸ ἔργο τοῦ Παπαδιαμάντη καὶ τοῦ Καζαντζάκη


Toυ Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου
κ.κ. Ἱερόθεου Βλάχου

Ὁ π. Ἱερόθεος Βλάχος εἶναι Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου
Ὁμιλία στὸ Συνέδριο γιὰ τὸν Παπαδιαμάντη ποὺ διοργάνωσε ὁ Δῆμος Ναυπάκτου, ἡ Ἑταιρεία Παπαδιαμαντικῶν Σπουδῶν καὶ τὸ 1ο Λύκειο Ναυπάκτου στὴν Παπαχαραλάμπειο αἴθουσα (1 Ἰουνίου 2002).Τὸ θέμα τὸ ὁποῖο πρόκειται νὰ εἰσηγηθῶ εἶναι πολὺ μεγάλο καὶ ἔχει πολλὲς προεκτάσεις, ἤτοι θεολογικές, κοινωνικὲς καὶ λογοτεχνικές, ἀφοῦ ἄλλωστε μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν λογοτεχνῶν μᾶς περνοῦν ὅλοι οἱ καϋμοί, τὰ ὁράματα καὶ τὰ βιώματα τοῦ λαοῦ μας. Ὡστόσο ὅμως θὰ ἐπιδιώξω νὰ παρουσιάσω, μὲ συντομία, μερικὲς ἀπὸ τὶς κρίσιμες ἀπόψεις τοῦ θέματος καὶ κυρίως θὰ ἐντοπίσω τὸ θέμα Ὀρθοδοξίας καὶ Πουριτανισμοῦ σὲ δύο ἔργα, στὸ ἔργο τοῦ Παπαδιαμάντη «ἐξοχικὴ λαμπρὴ» καὶ στὸ ἔργο τοῦ Καζαντζάκη «ὁ Χριστὸς ξανασταυρώνεται». Καὶ πάλι τονίζω ὅτι δὲν θὰ ἐξετάσω ὅλες τὶς πλευρὲς ποὺ θὰ μποροῦσα νὰ κάνω, ἀλλὰ μερικὰ ἀπὸ ὅσα νομίζω ὅτι εἶναι ἐκθέσιμα.

1. Ὁ ἐξευρωπαϊσμὸς τῆς Ἑλλάδος

Πρὶν προχωρήσω ὅμως στὴν καθ' ἑαυτὸ ἀνάπτυξη τοῦ θέματός μου, θὰ ἤθελα νὰ δοῦμε γιὰ λίγο τὸν «χῶρο» στὸν ὁποῖο μεγάλωσε ὁ Παπαδιαμάντης καὶ βέβαια καὶ τὸν τρόπο ζωῆς ποὺ κληρονόμησε ὁ Καζαντζάκης.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης


20121224-072739.jpgΓράφει ο Πάνος Αβραμόπουλος
Έζησε ασκητικά και ταπεινά σαν μοναχός, αναγόρευσε την απλό-τητα και την λιτότητα σα στάση ζωής και μέσα από τα δροσερά ηθικά νάματα της Ορθοδοξίας ανέδειξε με την γραφή του όλες τις ανώτερες αρετές της ανθρώπινης φύσης. Ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Αυτός ο ταπεινός ασκητής της ελληνικής λογοτεχνίας που ζούσε με τη λιτότητα του Αγίου Αντωνίου στην έρημο, με μόνη φορεσιά ένα φθαρμένο κανελί παλτό και έσπευδε μετά την εξουθενωτική δουλειά στις εφημερίδες για ένα κομμάτι ψωμί, να πάει στην εκκλησιά και να ψάλει ξεκουράζοντας την ψυχή του, από την πνιγηρή ατμόσφαιρα της πηθικίζουσας προς τον φραγκολεβαντίνικο πολιτισμό Αθήνας. 
Η επίσημη κριτική εξέλαβε τον μεγάλο μας Σκιαθίτη συγγραφέα σαν καρπό ενός παράταιρου γάμου, αφού του αποδόθηκε μια ταξική συνείδηση που ήταν συνάμα φεουδαρχική και αγροτική, αρχοντική και λαϊκή. Όσο όμως και αν κρύβει σπέρματα αλήθειας μια τέτοια θέση, ουδείς μπόρεσε να παραγνωρίσει ότι ο Παπαδιαμάντης υπήρξε πολύ ευθύβολος στις κοινωνικές του θέσεις δεν δίστασε να μαστιγώσει μέσα από τα μυροβόλα κείμενά του την πλουτοκρατία που τη θεωρούσε πηγή του ανθρώπινου πόνου και κάθε μορφής δυστυχίας. Γράφει έτσι ο Σκιαθίτης «Η πλουτοκρατία ήτο είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής αντίχριστος. Αυτή γεννά την αδικίαν, αυτή τρέφει την κακουργίαν, αυτή φθείρει σώματα και ψυχάς. Αυτή παράγει την κοινωνικήν σηπεδόνα. Αυτή καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγείς». 

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Η ταπείνωση των Χριστουγέννων

Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης


Ενώπιον της αγίας φάτνης ας ομολογήσουμε ειλικρινά ότι απατηθήκαμε προσκυνώντας αλλότριους θεούς, θυσιάζοντας σε ξένα είδωλα. Νομίσαμε τους εαυτούς μας ελεύθερους κι ευτυχισμένους. Ανομήσαμε, παρακούσαμε, τίποτε δεν συντηρήσαμε απ’ όσα ωραία μας ζήτησε. Όμως ο Χριστός έρχεται και για μας, γιατί είναι πάντοτε πλούσιος σε αγαθότητα. Η απογοήτευση μας κούρασε αλλά και μας ταπείνωσε. Η ταπείνωση μας οδηγεί στην άκρα ταπείνωση.
Οι άγγελοι, λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ο Αγιορείτης, με την κατά σάρκα γέννηση του Σωτήρος γνώρισαν, κατά το εξαίσιο παράδειγμά του, ότι υψώνεται κανείς όχι με την υπερηφάνεια αλλά με την ταπείνωση. Έτσι και οι άνθρωποι γνώρισαν με τον καλύτερο τρόπο πως η οδός της σωτηρίας είναι το ταπεινό φρόνημα. Με την ταπείνωση επανορθώνεται η αποστασία. Ο δαίμονας καταντροπιάστηκε και ηττήθηκε με το γεγονός της ενανθρωπίσεως του Θεού Λόγου.
Έτσι, η άγνωστη για τον δαίμονα ταπείνωση τον κατανικά με τη στάση των ταπεινών. Ο μεγάλος Θεός γίνεται μικρός από αγάπη στον άνθρωπο.

Το μεγαλείο των Χριστουγέννων μπορούν να αισθανθούν περισσότερο οι ταπεινοί. Τη χαρά τη βιώνει καλύτερα ο ταπεινός, όπως οι αγραυλούντες ποιμένες της Βηθλεέμ και οι σοφοί Μάγοι της Ανατολής, που προσκυνούν το νεογέννητο βρέφος του σπηλαίου. Η μεγάλη έκφραση της ταπεινώσεως είναι η σεμνή κόρη της Γενησαρέτ, η Υπεραγία Θεοτόκος. Το ίδιο ταπεινός είναι και ο σιωπηλός μνήστορας Ιωσήφ. Ο Χριστός έρχεται σε ένα δύσκολο και ανάστατο τόπο με τον πιο ταπεινό τρόπο. Δεν γινόταν να ταπεινωθεί πιο πολύ. Γεννήθηκε σε μια σπηλιά ζώων, δεν τον αντιλήφθηκε κανένας, Αυτόν που χάριζε νέα ζωή. Ο κόσμος έτρεχε σε ξέφρενους ρυθμούς, σε διαφορετικά προγράμματα, με άλλους στόχους. Έτσι τότε, έτσι και τώρα.

Αισθητική και Θεολογική ανάλυση της εικόνας της Γέννησης του Χριστού

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Ιωάννης Σκιαδαρέσης
Επίκουρος Καθηγητής ΑΠΘ


Εισαγωγικά Σχόλια


Τη σοβαρότητα και το βάθος που χαρακτηρίζουν το σωτήριο γεγονός της Γέννησης του Κυρίου, που θα γιορτάσουμε σε λίγες μέρες, απειλεί να παρα­μορφώσει μια συνήθη τάση ειδυλλιακής και ρομαντικής προσέγγισής του. Η ειδυλλιακή και ρομαντική αυτή προσέγγιση δεν είναι μια αθώα τάση, συμβατή προς ανθρώπινες ροπές, αλλά συνιστά παρέκκλιση από τα ορθόδοξα παραδεδομένα μας, παρέκκλιση προς την οποία γλιστράει πολλές φορές θεληματικά ο άνθρωπος του καιρού μας, ο οποίος συχνά αντί για χρήση γνήσιων αναγεννητικών φαρμάκων, με στόχο την υπέρβαση της τυραννίας του θανάτου, προτιμάει απλά παυσίπονα ή και ναρκωτικά για μια πρόσκαιρη φυγή από την πεζή και ένοχη καθημερινότητα. ΓιΆ αυτό στο τέλος κι ο πλούσιος διάκοσμος των ημερών αυτών και η ευσεβιστική φιλολογία και στάση μας δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα καλοστημένο και γενικευμένο καμουφλάζ. Κάτω κι απΆ τα πιο ψηλά χριστουγεννιάτικα δένδρα και τις πιο φαντασμαγορικά στολισμένες πλατείες με τα πολλά φώτα, χάσκει η ανατριχιαστική παγωνιά του θανάτου και η απουσία μιας αυθεντικής ζωής. Βασιλεύει ουσιαστικά το πυκνό σκοτάδι.

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Βγήκα κι εγώ για κάλαντα

Πρωί πρωί πήρα τους δρόμους από το ένα χέρι και από το άλλο το καμπανάκι μου. Γυρόφερα την πόλη δυο τρεις φορές. Μπήκα σε καταστήματα, χτύπησα πόρτες σπιτιών και ξανά στους δρόμους.
Δεν χόρταινε η ψυχή μου να μοιράζεται τούτα τα θαυμάσια νέα. Είναι από κείνα τα νέα που λες πως τα κάλαντα έγιναν μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν τέτοια νέα.
«Να τα πούμε;» ρωτούσαν οι μικροί καλαντιστές
Είδα πως δεν πήγαιναν πουθενά να τα επιβάλλουν. Ρωτούσαν. Σου λέει μπορεί κάποιος να μην ήθελε να ακούσει. Δικαίωμα στην μιζέρια και την κατάθλιψη έχουν όλοι.
Σαν έπαιρναν την άδεια τότε ξεκινούσε τραγουδιστά το μεγαλείο της είδησης.
Μα το μεγαλείο αυτό μονάχα σε υπέροχους ανθρώπους ταιριάζει.
«Καλην ημέραν άρχοντες» τραγουδούσαμε μικροί και μεγάλοι . Ακούς; «Άρχοντες!»
Την είδηση αυτή μονάχα άρχοντες την ακούν. Το πιο υπέροχο βέβαια είναι πως όλοι ήταν άρχοντες. Όσοι μας έδωσαν την άδεια να μοιραστούμε την χαρά μαζί τους, ήταν όλοι άρχοντες. Ούτε φτωχοί, ούτε πλούσιοι. Ήταν όλοι άρχοντες. Και ο ορισμός τους ήταν να μπούμε στον αρχοντικό τους και να τους κάνουμε την καρδιά περιβόλι.
«Ο Χριστός γεννιέται σήμερα» τους είπαμε. Δεν γεννήθηκε χθες, κάποτε, και εμείς έτσι το θυμόμαστε σαν παραμύθι που δεν νοιάζει κανέναν. Σήμερον γεννάται!
Οι καλαντιστές έτσι όπως ξεχύθηκαν στην πόλη μας είναι οι αντάρτες  της θλίψης και της απελπισίας. Αυτές οι φωνές όσο βαστά τούτη η επανάσταση, θα ποτίζουν το δένδρο της ελπίδας.
Οι πόρτες των σπιτιών μας τούτο το πρωί από ταφόπλακες μοναξιάς, γίνανε παράθυρα ολάνοιχτα στον ήλιο. Οι κλειδαριές έσπασαν μαζί με το κατσούφικο προσωπείο.
Το όραμα μας είναι μια μέρα να μην έχει μείνει καμιά πόρτα κλειστή, κανένας φόβος να θολώνει το μυαλό και την καρδιά. Όλη η πόλη μας να τραγουδά την είδηση πως ο Χριστός γεννιέται σήμερα. Να συναντηθούμε επιτέλους όλοι πρόσωπο με πρόσωπο, να αγκαλιαστούμε και να ξαναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον όπως είμαστε πραγματικά. Άνθρωποι.


 http://www.dkaravasilis.gr/2012/12

Αντί θεσμών φόνους εμπνέοντες*

Κωνσταντίνος Μπλάθρας
Τις προάλλες, βρισκόμουνα σε φιλικό σπίτι, όπου ο μικρός της οικογένειας, μαθητής του Γυμνασίου, διηγούνταν τα διατρέξαντα στο σχολείο του, κατά την τέταρτη επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου (6/12/2008):
– «Κάναμε αποχή από το μάθημα», έλεγε."
– «Και τι κάνατε;»
– «Μαζευτήκαμε και φωνάζαμε “δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη, Μπάτσοι, θα πληρώσετε το φόνο του Αλέξη”»,
απάντησε ο δωδεκαετής μικρός, ο οποίος, φυσικά, αν και πήρε το πράγμα για παιγνίδι, ψυχανεμίστηκε το βάρος της φράσης του, όταν ακολούθησε αμήχανη η σιγή μας. Η τόσο χυδαία έκφραση της αντεκδίκησης, βαλμένη στα στόματα παιδιών –κι είναι γνωστή η σκληρότητα, ώρες-ώρες, των παιδιών– μου θύμισε ένα τηλεοπτικό σποτ της «Γκρινπίς» πριν χρόνια, πιθανόν λίγο πριν τις μέρες του Δεκέμβρη του 2008. Σ’ εκείνο το σποτάκι, ένας μικρός Βρετανός, περίπου δωδεκαετής κι αυτός, θυμωμένος και σκοτεινός απειλούσε τους «μεγάλους», που με την αντι-οικολογική συμπεριφορά τους καταστρέφουν τον πλανήτη και το μέλλον, το οποίο –φυσικά– του ανήκε εξ ολοκλήρου.
Το σποτάκι τότε φαινόταν κομψό και σύγχρονο και απ’ ό,τι θυμάμαι, κανείς δεν σχολίασε τον προφανή φασίζοντα λόγο του και το ξεκάθαρα φασιστικό μήνυμά του. Το ίδιο «προοδευτικοί» φαίνονται και εκείνοι που μάθανε στους μικρούς μαθητές το πιο πάνω σύνθημα ή, τέλος πάντων, κανείς δεν φαίνεται να τους είπε ύστερα πως το σύνθημά τους είναι το ίδιο δολοφονικό με τους λογισμούς πολλών «Μπάτσων», οι οποίοι, σύμφωνα με σφυγμομετρήσεις, προτροπάδην υποστηρίζουν και ψήφισαν την μαύρη «Χρυσή Αυγή».

Θεός, των Πατέρων ημών ή των μεσιτών;

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Στην εποχή της δικτατορίας των μεσαζόντων, των ενδιαμέσων, δεν μπορεί παρά να ευδοκιμεί και η αντίστοιχη  θεολογία. Η θεολογία των μεσαζόντων, των ενδιαμέσων. Εκείνων που ξέρουν τον Νόμο και τον ερμηνεύουν σε μας τους αδαείς. Εκείνων που μαθαίνουν τα λόγια των Πατέρων με το νι και με το σίγμα για να μας τα ξηγάνε. Εκείνων, των λίγων, των “εκλεκτών”, που μιλάνε με τον θεό και μας μεταφέρουν τις βουλές του. “Ο δραγουμάνος του βεζύρη πίνει μαστίχα ρίχνει τα χαρτιά...”
“Συμπερασματικές παρατηρήσεις:  Βλέπουμε λοιπόν ὅτι ὑπό ὁρισμένες προϋποθέσεις ὁ φόνος καί ἐπιτρεπτός καί εὐάρεστος εἶναι στό Θεό. Σέ ἀνομήματα τύπου προσκυνήσεως καί λατρείας εἰδώλων, πορνείας, μοιχείας ἀλλά καί ἀνθρωποκτονίας (περίπτωση τοῦ Ἀγάγ πού ἐσφάγη ἀπό τόν Σαμουήλ) ἡ ἐπιβολή τοῦ θανάτου τῶν ὑποπιπτόντων σ᾿ αὐτά τά ἀνομήματα εἶναι ἐπιβλητέα ὡς μέσον ἀποπλύσεως τοῦ μιάσματος πού προεκλήθη ἀπό αὐτά τά ἀνομήματα. Ἔτσι λοιπόν μία βίαιη ἀφαίρεση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς θεωρεῖται στή Χριστιανική Ἠθική (ὁμολογουμένως σέ ὅλως σπάνιες καί ἰδιάζουσες περιπτώσεις) ὡς θεάρεστη πράξη, ἀκριβῶς διότι κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπο αἴρεται ἡ βεβήλωση πού προεκλήθη ἀπό ὁρισμένες παραβιάσεις τοῦ θείου νόμου”.    [ Ὁ φόνος ὡς ἐπαινετή πράξη στή Χριστιανική Ἠθική ]
Μάλιστα! Ο θεός επαινεί τους φονιάδες! Σε ορισμένες περιπτώσεις και υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Ποιες είναι αυτές οι προϋποθέσεις; Μα οι φονιάδες να είναι “δικοί του”, να μιλάνε μαζί του, να ξέρουν το θέλημά του!

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων


Ο Ελληνισμός είναι έννοια ευρύτερη από το ελληνικό κράτος. Η Ορθοδοξία είναι το πνευματικό θεμέλιο που βοηθά το Έθνος να συνδέσει το παρελθόν με το μέλλον και να αποκτήσει Οικουμενική διάσταση. Η προστασία των Ελληνορθοδόξων κοινοτήτων ανά την Υφήλιο και πολύ περισσότερο στη γειτονιά μας είναι υποχρέωση της Ελληνικής Πολιτείας. Η εκκλησιαστική και πολιτιστική διπλωματία είναι μία δραστηριότητα που ταιριάζει στην Ιστορία μας και στην εθνική μας ταυτότητα, αρκεί να την ασκούμε σωστά.

Από τη γειτονική Αλβανία τα νέα δεν είναι ευχάριστα. Η απογραφή πληθυσμού και μειονοτήτων που οργανώθηκε από το αλβανικό κράτος ήταν εξ αρχής σκηνοθετημένη και διαβλητή, όπως έχουμε γράψει από αυτές τις φιλόξενες στήλες. Τελικά οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί υπολογίσθηκαν στο 6,5% του πληθυσμού μόνον! Σε όλες τις παλαιότερες απογραφές έφθαναν το 20%, το οποίο περικλείει κυρίως τους Έλληνες (περιλαμβανομένων των Βλαχοφώνων), τους Αλβανούς Ορθοδόξους και άλλες μικρές κοινότητες. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας καταγγέλλει ως πλαστά τα στοιχεία. Την ίδια αμφισβήτηση εκφράζουν με ανακοίνωσή τους η ελληνική οργάνωση ΟΜΟΝΟΙΑ, τα σωματεία των Βλαχοφώνων Ελλήνων, οι Σερβομαυροβούνιοι της Σκόδρας και οι λίγοι φιλοσκοπιανοί της περιοχής Πρεσπών. Καλό θα ήταν η Ελλάς να ζητήσει επισήμως νέα καταγραφή με ευρωπαϊκή επίβλεψη και εγγυημένη ελευθερία και αντικειμενικότητα.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: «ΚΑΝΑΜΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΛΙΓΟ ΜΠΑΡΟΚ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΤΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ»

1 Του Μάνου Χατζηγιάννη 

«Χρειαζόμαστε περισσότερες ιδέες και περισσότερη αλήθεια στην Ελλάδα. Ας αφήσουμε τη μιζέρια και το να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον» είπε πριν από λίγο σε συνέντευξή του στη ΝΕΤ ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος. Και συμπλήρωσε πως ο ήλιος της δικαιοσύνης δε σβήνει τις δυσκολίες τις δικές μας.
Ο  κ. Αναστάσιος αρχικά εξιστόρησε πως βρέθηκε στην Αλβανία και επισήμανε πως το πιο σημαντικό  είναι η πιστότητα στην Εκκλησία και όχι τα πολλά σχέδια. «Πολλοί έλεγαν ότι με έριξαν σστο λάκκο των λεόντων» είπε χαρακτηριστικά. «Φτάνω Ιούλιο του 1991 στο αεροδρόμιο και βλέπω μια ομάδα ανθρώπων. Κουρασμένοι φτωχοί...Είναι η ομάδα η πρώτη των Ορθοδόξων. Πάμε στο ναό που ήταν πρώην γυμναστήριο χωρίς τζάμια. Έπρεπε να πω κάτι πολύ σύντομο και ουσιαστικό . Τους είπα ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και μου απάντησαν ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ» (σ.σ. Ήταν Ιούλιος, ήταν συμβολική κουβέντα). Με αυτή τη φράση περιέγραψε τις πρώτες στιγμές στην Αλβανία, ενώ για τα προβλήματα που αντιμετώπισε κατά καιρούς είπε:«Οταν μας πετροβολούν εμείς παίρνουμε τις πέτρες και χτίζουμε»

Πατριάρχης Αντιοχείας: ”Εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να παραμείνουμε στη Συρία”

antioxeias34Έξι μήνες πριν, για πρώτη φορά δημοσιεύσαμε ΠΟΙΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΣΦΑΖΟΥΝ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ… 
Από τότε το μόνο που έχει αλλάξει είναι η απροκάλυπτη στήριξη του Δυτικού-”πολιτισμένου” κόσμου στους ισλαμοφασίστες που σφάζουν ανενόχλητοι… Σύμφωνα με μαρτυρίες έχουν ήδη καταστρέψει πάρα πολλά από τα μνημεία του Ρωμαίικου πολιτισμού…
Σήμερα ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας, σε μήνυμά του κάλεσε τους Χριστιανούς να παραμείνουν στις εστίες τους. Πόσο εύκολο όμως μπορεί να καταστεί αυτό;
Αναδημοσίευση από το Romfea.gr |
Ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης, κάλεσε σήμερα από τη Δαμασκό όλους τους χριστιανούς να παραμείνουν στη σπαρασσόμενη επί 21 μήνες από τον εμφύλιο πόλεμο χώρα.
Απευθυνόμενος στο ποίμνιό του, στην πρώτη του ομιλία μετά την ανάδειξή του στον πατριαρχικό θρόνο έπειτα από τον θάνατο του προκατόχου του Ιγνάτιου Δ’ Χαζίμ, ο προκαθήμενος κάλεσε τις αντιμαχόμενες πλευρές να δώσουν τέλος στη σύρραξη και να ξεκινήσουν διάλογο.
«Εμείς οι χριστιανοί βρισκόμαστε και θα παραμείνουμε στη Συρία. Πιστεύουμε πως ο Χριστός βρίσκεται πάντοτε παρών στην περιοχή τούτη, γενέθλιο τόπο του Χριστιανισμού», πρόσθεσε ο κ. Ιωάννης.
Αναφερόμενος στην εμφύλια σύρραξη, ο Πατριάρχης υπογράμμισε ότι «αυτό που μας συμβαίνει, συμβαίνει επίσης και στους άλλους. Βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση με οποιονδήποτε άλλον, είτε μουσουλμάνο, είτε χριστιανό, ο ένας στο πλευρό του άλλου, για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες».

23η Δεκεμβρίου 2012, Κυριακή: ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ. Ἦχος δ΄

Κυριακὴ πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως

Μνημονεύονται όλοι οι πρόγονοι του Χριστού ως ανθρώπου και ανήκουν στο πιστό "υπόλειμμα", οι δίκαιοι που ευαρέστησαν τον Θεό προετοιμάζοντας τον κόσμο για τον ερχομό του Σωτήρα, σύμφωνα με το πρωτευαγγέλιο. Αυτό που και εμείς πρέπει να κάνουμε, προετοιμάζοντας την καρδιά μας να γεννηθεί μέσα της ο Χριστός. 


ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Α´ 1 - 25
1 Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ. 2 Ἀβραὰμ ἐγέννησεν τὸν Ἰσαάκ, Ἰσαὰκ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰούδαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ, 3 Ἰούδας δὲ ἐγέννησεν τὸν Φαρὲς καὶ τὸν Ζαρὰ ἐκ τῆς Θάμαρ, Φαρὲς δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἑσρώμ, Ἑσρὼμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀράμ, 4 Ἀρὰμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀμιναδάβ, Ἀμιναδὰβ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ναασσών, Ναασσὼν δὲ ἐγέννησεν τὸν Σαλμών,5 Σαλμὼν δὲ ἐγέννησεν τὸν Βοὸζ ἐκ τῆς Ραχάβ, Βοὸζ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ὠβὴδ ἐκ τῆς Ρούθ, Ὠβὴδ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰεσσαί, 6 Ἰεσσαὶ δὲ ἐγέννησεν τὸν Δαυῒδ τὸν βασιλέα. Δαυῒδ δὲ ἐγέννησεν τὸν Σολομῶντα ἐκ τῆς τοῦ Οὐρίου, 7 Σολομὼν δὲ ἐγέννησεν τὸν Ροβοάμ, Ροβοὰμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀβιά, Ἀβιὰ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀσά, 8 Ἀσὰ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωσαφάτ, Ἰωσαφὰτ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωράμ, Ἰωρὰμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ὀζίαν, 9 Ὀζίας δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωάθαμ, Ἰωάθαμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀχαζ, Ἀχαζ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἑζεκίαν, 10 Ἑζεκίας δὲ ἐγέννησεν τὸν Μανασσῆ, Μανασσῆς δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀμών, Ἀμὼν δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωσίαν, 11 Ἰωσίας δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰεχονίαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ ἐπὶ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος. 12 Μετὰ δὲ τὴν μετοικεσίαν Βαβυλῶνος Ἰεχονίας ἐγέννησεν τὸν Σαλαθιήλ, Σαλαθιὴλ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ζοροβάβελ, 13 Ζοροβάβελ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀβιούδ, Ἀβιοὺδ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἐλιακείμ, Ἐλιακεὶμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀζώρ, 14 Ἀζὼρ δὲ ἐγέννησεν τὸν Σαδώκ, Σαδὼκ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀχείμ, Ἀχεὶμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἐλιούδ, 15 Ἐλιοὺδ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἐλεάζαρ, Ἐλεάζαρ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ματθάν, Ματθὰν δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰακώβ, 16Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός. 17 Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ Ἀβραὰμ ἕως Δαυῒδ γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ Δαυῒδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες. 18 Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γένεσις οὕτως ἦν· μνηστευθείσης τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος ἁγίου. 19 Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρᾳ ἀπολῦσαι αὐτήν. 20 ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ’ ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων· Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυῒδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου, τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ πνεύματός ἐστιν ἁγίου· 21 τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν, αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν. 22 Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· 23 Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστιν μεθερμηνευόμενον Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός. 24 Διεγερθεὶς δὲ ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ὕπνου ἐποίησεν ὡς προσέταξεν αὐτῷ ὁ ἄγγελος Κυρίου καὶ παρέλαβε τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, 25καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκε τὸν υἱόν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν.


Των νομικών διδαγμάτων... Δοξαστικό Προπατόρων - Ήχος Πλάγιος του Τετάρτου

Ψάλλει ο Άρχων Πρωτοψάλτης της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Θρασύβουλος Στανίτσας. Ζωντανή ηχογράφηση από τις 21/12/1969

Τῶν νομικῶν διδαγμάτων ὁ σύλλογος, τὴν ἐν σαρκὶ ἐμφανίζει τοῦ Χριστοῦ θείαν Γέννησιν, τοῖς πρὸ τοῦ νόμου τὴν χάριν εὐαγγελιζομένοις, ὡς ὑπὲρ νόμον τῇ πίστει ὑπάρξασιν· ὅθεν τῆς φθορᾶς ἀπαλλαγῆς οὖσαν πρόξενον, ταῖς ἐν ᾅδῃ κατεχομέναις ψυχαῖς προεκήρυττον, διὰ τῆς ἀναστάσεως· Κύριε δόξα σοι.

Η σιωπή του Ιωσήφ

 Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης


α) Εάν είναι αληθές ότι η γλώσσα του μέλλοντος αιώνος θα είναι η σιωπή, τότε ο Ιωσήφ, ο Μνήστωρ της Παρθένου, είναι τύπος του ανθρώπου του μέλλοντος αιώνος. Στα ευαγγέλια δεν διασώζεται κανένας λόγος του, δεν αναφέρεται καμιά συνομιλία του. Περιγράφονται μόνο οι σκέψεις του και οι ενέργειές του. Προσεγγίζει το μυστήριο της άφατης κένωσης του Υιού και Λόγου του Θεού με δέος, περίσκεψη και σιωπή. Κι όταν λογισμοί αμφιβολίας τον κατακλύζουν, κι όταν η ταραχή τού προξενεί ανυπόφορο ψυχικό πόνο, τότε μιλάει ο ουρανός.

β) Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Ιωσήφ επιλέχθηκε στο κατώφλι του γήρατός του να γίνει προστάτης και φύλαξ της Παρθένου. Όμως στη διάρκεια της μνηστείας, Εκείνη βρέθηκε έγκυος «εκ Πνεύματος Αγίου». Το γεγονός αυτό του προκάλεσε αμφιβολίες και την θεώρησε «κλεψίγαμο». Σύμφωνα με τον ποιητή του Ακαθίστου ΄Υμνου: «Ζάλην ένδοθεν έχων λογισμών αμφιβόλων, ο σώφρων Ιωσήφ εταράχθη».

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Η γλώσσα, η γνώση, η παράδοση και το κάλλος...

Ρούσσος Βρανάς
Τα παιδιά καλούνται πάλι να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και με την κοινωνία ουσιαστικά χωρίς γλωσικό όργανο.
Αλαλα και αφασικά. Αραγε πόσες λέξεις θα χαθούν από το ήδη ισχνό λεξιλόγιό τους και αυτή τη χρονιά; Οι δάσκαλοι ίσως να βρίσκονται στη θέση τους, αλλά η γλώσσα παραμένει στην εξορία εδώ και πολλές δεκαετίες. Δεν έχουν απομείνει παρά μόνο μερικά θραύσματα από το ιστορικό της σώμα, που μοιάζει πια με δάσος υλοτομημένο από απερίσκεπτους ανθρώπους. Παλεύουν τα παιδιά να τα συνταιριάξουν σε νοήματα, σε μια εποχή κατά την οποία οι πληροφορίες συμπυκνώνονται σε ολοένα και πιο μικρά και πρακτικά “πακέτα”, με ολοένα και περιορισμένο περιεχόμενο.
Οι διάλεκτοι και οι γλώσσες του κόσμου υποχωρούν σε μεγάλους αριθμούς. Κάθε δέκα μέρες χάνεται μία, γράφει ο συγγραφέας Αλεξ Ρόουζ στο περιοδικό του αμερικανικού πανεπιστημίου Ντρέξελ. Το 40% από αυτές κινδυνεύει σήμερα με εξαφάνιση. Για τον θάνατο των γλωσσών γράφει και Κ. Ντέιβιντ Χάρισον στο ομώνυμο βιβλίο του. Και εκφράζει τις ανησυχίες του. Γιατί η γλώσσα μας δείχνει πώς δουλεύει το μυαλό. Κάθε απώλειά της σημαίνει πως κλείνει για πάντα η πόρτα σε έναν απέραντο πλούτο γνώσεων. Η γνώση συχνά είναι ενσωματωμένη μέσα στην ίδια τη γλώσσα.

Οι ΗΠΑ αμφισβητούν τη δική τους παγκοσμιοποίηση

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας

Είναι η παγκοσμιοποίηση αναπότρεπτη νομοτέλεια; Είναι καταδικασμένα να εξαφανισθούν τα εθνικά κράτη και να αντικατασταθούν από πολυεθνικές ομοσπονδίες ή από τεράστιες αγορές χωρίς σύνορα; Είμαστε ρομαντικοί και παρελθοντολόγοι όσοι αγωνιζόμαστε υπέρ του Έθνους, της εθνικής ταυτότητας, της εθνικής άμυνας; Αν είστε διεθνιστής μαρξιστικού τύπου ή νεοφιλελεύθερος οπαδός της καταργήσεως των συνόρων μάλλον θα απαντήσετε ναι. Αν μελετάτε σωστά την Ιστορία, όπως πρέπει να κάνουν όλοι οι Έλληνες, θα απαντήσετε όχι. Αν έχετε την πληροφόρηση και την ικανότητα προβλέψεων που έχουν 16 υπηρεσίες πληροφοριών της αμερικανικής υπερδυνάμεως, πάλι θα απαντήσετε όχι. Οι κορυφαίοι αναλυτές των ΗΠᾼ θεωρούν πολύ πιθανό να σταματήσει η πορεία προς την παγκοσμιοποίηση και να ισχυροποιηθούν τα εθνικιστικά και θρησκευτικά κινήματα ανά την Υφήλιο.

Αυτές και πολλές άλλες προβλέψεις περιλαμβάνονται στην έκθεση με τίτλο GLOBAL TRENDS 2030 (Παγκόσμιες τάσεις με ορίζοντα το 2030), η οποία συντάχθηκε από το Εθνικό Συμβούλιο Πληροφοριών των ΗΠΑ και δημοσιεύεται στο διαδίκτυο. 16 υπηρεσίες πληροφοριών και αναλύσεων των ΗΠΑ

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Τί γίνεται με τα «Θρησκευτικά»;

Ντόρος μέγας ξεκίνησε με την απόφαση του διοικητικού εφετείου Χανίων για το μάθημα των «θρησκευτικών». Επινίκια ευσεβών, υβρεολόγια αντικληρικαλιστών, και το γνωστό χάος στην δημόσια σφαίρα που προκύπτει κάθε φορά που κάποιο «ζήτημα αξιών» τίθεται επί τάπητος με αποτέλεσμα έναν «μικρό εμφύλιο»…
Η ιστορία ξεκίνησε από το γεγονός ότι πολλοί μαθητές δήλωναν κώλυμα συνείδησης με το μάθημα των «θρησκευτικών», με αποτέλεσμα να τους χορηγείται απαλλαγή και αντί να αντικαθίσταται γι’ αυτούς το μάθημα με μιαν άλλη διδακτική ώρα διαφορετικού μαθήματος, όπως έχει προβλεφθεί, τους δίδεται νόμιμη κοπάνα. Εννέα θεολόγοι καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στα Χανιά είχαν καταθέσει αίτηση στον διευθυντή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με την οποία ζητούσαν παρέμβασή του για το ζήτημα της κατά βούληση απαλλαγής των ορθοδόξων, ο οποίος όμως εποίησε την νήσσαν, απορρίπτοντας σιωπηρά. Οι εκπαιδευτικοί κατέφυγαν στο διοικητικό εφετείο Χανίων, το οποίο αποφάσισε πως οι ορθόδοξοι, μη ετερόδοξοι ή αλλόθρησκοι μαθητές, δεν δικαιούνται απαλλαγή με το «έτσι θέλω», δηλώνοντας απλώς «αντιρρησίες συνείδησης».

Επιμορφωτικό Σεμινάριο Θεολόγων Ιωαννίνων

   Πραγματοποιήθηκε με απόλυτη επιτυχία στο 5ο Γυμνάσιο Ιωαννίνων η πρώτη φάση του προγραμματισμένου για 18 και 20 Δεκεμβρίου Επιμορφωτικού Σεμιναρίου για τους Θεολόγους του Νομού Ιωαννίνων. Το πρόγραμμα περιλάμβανε βιωματικά εργαστήρια και ήταν διάρκειας 10 ωρών (δύο ημέρες, απόγευμα 4.00 μ.μ.-8.30 μ.μ.). Ο κ. Σταμάτης Πορτελάνος, Λέκτορας Διδακτικής του ΜτΘ στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων παρουσίασε   ομαδοσυνεργατική διδασκαλία και φύλλα εργασίας, η Σχολική Σύμβουλος Πληροφορικής κ. Μπέλλου Ιωάννα στοχευμένη ιστοεξερεύνηση (web quest) στο ΜτΘ και ο Σχολικός Σύμβουλος κ. Τριαντάφυλλος Σιούλης βιωματικές διδακτικές τεχνικές (δραματοποίηση, 5Π και 1Γ, artful thinking κ.ά.). Καταδείχτηκε από το Σεμινάριο πόσο οι βιωματικές διδακτικές τεχνικές, που προβάλλονται ως καινοτομία από το νέο πιλοτικό Πρόγραμμα Σπουδών, "δένουν" με τα υφιστάμενα Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών (ΔΕΠΠΣ και ΑΠΣ). Αρκετοί συνάδελφοι τόνισαν πως ήδη εδώ και χρόνια χρησιμοποιούσαν κάποιες από αυτές τις διδακτικές τεχνικές, ενώ στο τέλος όλοι εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για την όλη διαδικασία και το αποτέλεσμα.
     Επειδή οι δηλώσεις συμμετοχής ήσαν πάρα πολλές και από τους άλλους Νομούς της Περιφέρειας Ηπείρου, το Σεμινάριο θα επαναληφθεί τον Ιανουάριο με την ίδια θεματική και για τους υπόλοιπους Θεολόγους (οι αιτήσεις συμμετοχής ξεπέρασαν τις 70), οι οποίοι θα ειδοποιηθούν εγκαίρως.
Δείτε και άλλες φωτογραφίες ...

Τα Χριστούγεννα και ο Παπαδιαμάντης


Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

          Κάθε Χριστούγεννα η σκέψη μας πηγαίνει αυθόρμητα στον Σκιαθίτη Γέροντα των γραμμάτων μας, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, που έχει γράψει υπέροχα χριστουγεννιάτικα διηγήματα. Ο Ανδρέας Καραντώνης τον χαρακτήρισε  τον πρώτο αληθινά μεγάλο Έλληνα πεζογράφο και εξήγησε το γιατί:: " Μεγάλος πεζογράφος είναι εκείνος που κατορθώνει και διορθώνει το έργο του πάνω σ' έναν από κεντρικούς άξονες του Λαού του. Κι ένας από τους κεντρικούς αυτούς άξονες του Ελληνικού Λαού είναι η χριστιανική διαμόρφωση της ψυχής του, έτσι ακριβώς, όπως την αποκρυστάλλωσε από τα ένδοξα χρόνια του Βυζαντίου, ως τις ημέρες που είδε το φως ο χριστιανολάτρης διηγηματογράφος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ήταν ο συγγραφεύς, ο προορισμένος να αποκαταστήση τη χαμένη επαφή του νεοελληνικού λόγου με την πηγή της λαϊκής θρησκευτικής ψυχολογίας". 
          Ο Παπαδιαμάντης μέσα από την Πίστη του στην Ορθοδοξία και την αγάπη του προς την Πατρίδα του, την Ελλάδα, μίλησε απλά και κατ' ευθείαν στην καρδιά του λαού μας. Και ορισμένες σκέψεις του μένουν ως αποφθέγματα στην ιστορία των Ελλήνων. Ήταν βέβαιος ότι οι πολέμιοι του Χριστού θα υπάρχουν πάντοτε, αλλά και θα απέρχονται, ενώ ο γεννημένος στη Φάτνη της Βηθλεέμ Χριστός θα βασιλεύει πάντα. ΄Εγραψε: " Προ των σήμερον υλιστών, δαρβινιστών και θετικιστών υπήρξαν οι απαισιόδοξοι, οι ορθολογισταί και οι κριτικισταί' αλλά παρήλθον' προ αυτών ήσαν οι πανθεϊσταί, αλλ' εξέλιπον. Παρέρχονται, κρύπτονται εν τη σκιά, αφανίζονται, αφού επί βραχύ τέρψωσι τους φιλοκαίνους και τους φιλαναγνώστας δια περιέργου συναυλίας λέξεων και γνωμών. Ο δε Χριστός έμεινε και θα μένη…Ο πόθος της μωράς επιδείξεως, η μανία του καινά εκάστοτε λέγειν, η δοκησισοφία, ο τύφος και η οίησις άγουσιν εις τας συγχρόνους αθεϊστικάς θεωρίας, από των οποίων τουναντίον απάγει η ειλικρινής και ακραιφνής φιλοσοφική συζήτησις της προ των οφθαλμών ημών κειμένης αληθείας". 

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Το μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη για τα Χριστούγεννα

0-oikoumenikos
“Χριστός γεννάται˙ δοξάσατε. Χριστός επί γης˙ υψώθητε.”
Ας πανηγυρίσωμεν χαρμοσύνως την άφατον Θεού συγκατάβασιν. Οι Άγγελοι προηγούνται ψάλλοντες “δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία”.
Επί της γης όμως βλέπομεν και βιούμεν πολέμους και απειλάς πολέμων. Και όμως δέν αναιρείται εκ τούτου η χαρμόσυνος α γ γ ε λ ι α. Η ε ι ρ η ν η, πράγματι ήλθεν επί της γης δια της καταλλαγής, εν τω προσώπω Ιησού Χριστού, του Θεού και των ανθρώπων.
Αλλά, ατυχώς, δεν κατηλλάγημεν, παρά το άγιον θέλημά Του, οι άνθρωποι μεταξύ μας. Διακείμεθα εχθρικώς προς αλλήλους. Διακρινόμεθα δια φανατισμούς ως προς τας θρησκευτικάς και πολιτικάς μας πεποιθήσεις, δια πλεονεξίαν ως προς την απόκτησιν των αγαθών, δια επεκτατισμόν ως προς την άσκησιν της πολιτικής εξουσίας. Και ούτω συγκρουόμεθα προς τους συνανθρώπους μας.

Άρτος αρπαγής ή φακές ταπεινοφροσύνης;

 Δημήτρης Νατσιός  Δάσκαλος Κιλκίς 

«Αδέρφια μου. Φυλάξτε τα ελληνικά συνήθειά μας, γιορτάστε όπως γιορτάζανε οι πατεράδες σας, και μη ξεγιελιώσαστε με τα ξένα κι άνοστα  πυροτεχνήματα. Οι δικές μας οι γιορτές αδελφώνουν τους ανθρώπους, τους ενώνει η αγάπη του Χριστού. Μην κάνετε επιδείξεις. «Ευφράνθητε εορτάζοντες».

Ακούστε τι λένε τα παιδάκια που λένε τα κάλαντα: «Και  βάλετε τα ρούχα σας, εύμορφα ενδυθήτε, στην εκκλησίαν τρέξετε με προθυμίαν μπήτε, ν’ακούσετε με προσοχήν όλην την υμνωδίαν και με πολλήν ευλάβειαν την Θείαν Λειτουργίαν. Και πάλιν σαν γυρίσετε εις το αρχοντικόν σας, ευθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε το φαγητόν σας. Και τον σταυρό σας κάνετε, γευθήτε, ευφρανθήτε. Δώστε και κανενός φτωχού όστις να υστερήται».

Αθάνατη ελληνική φυλή! Φτωχή μα αρχοντομαθημένη, βασανισμένη, μα χαρούμενη και καλόκαρδη περισσότερο από τους ευτυχισμένους της γης, που τους μαράζωσε η καλοπέραση. Ναι, αδερφοί μου Έλληνες, χαίρετε μαζί με κείνους που χαίρουνται και κλαίτε μαζί με κείνους που κλαίνε. Αυτή είναι η παραγγελία του Χριστού, και σ’ αυτή μονάχα θα βρήτε ανακούφιση.

Δίνετε στους άλλους απ’ ότι έχετε. Το παραπάνω απ’ ότι έχει κανένας ανάγκη, το κλέβει από τον άλλον. «Μακάριον το διδόναι μάλλον, ή λαμβάνειν». Τι εξαίσια λόγια! Είναι του Φώτη Κόντογλου στο βιβλίο «Χριστού Γέννησις. Το φοβερόν Μυστήριον» (εκδ. Αρμός, σελ 14).

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

«Εν καμίνω» ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης ο 10ος, εξελέγη την 17η Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης "των τριών παίδων εν καμίνω", των τριών νέων δηλαδή, Ανανία, Αζαρία και Μισαήλ, που στην αιχμαλωσία, επί Ναβουχοδονόσορα, δοκιμάστηκαν στην πυρά του καμινιού και επέζησαν χάρη στην Πίστη τους στον Θεό. Και τώρα ο νέος Πατριάρχης και ολόκληρη η Εκκλησία της αποστολικής πόλεως της Αντιοχείας βρίσκονται στο καμίνι της δοκιμασίας, αφού οι Χριστιανοί της Συρίας περνούν μια από τις τραγικότερες περιόδους της ιστορίας τους.
Για την τραγικότητα των ημερών, κατά τις οποίες εξελέγη ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας αναφέρονται τα ακόλουθα
  • Η εξόδια ακολουθία για τον κοιμηθέντα Πατριάρχη Ιγνάτιο δεν ετελέσθη στην, άχρι καιρού, έδρα του Πατριαρχείου, πρωτεύουσα της Συρίας Δαμασκό, αλλά στην Βηρυτό, πρωτεύουσα του γειτονικού Λιβάνου. Σημειώνεται ότι η Αντιόχεια σήμερα ανήκει στην Τουρκία. Η Δαμασκός και ολόκληρη η Συρία σπαράσσονται από τον αιματηρότατο εμφύλιο σπαραγμό, αθώα θύματα του οποίου είναι κυρίως οι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί. Μετά την ακολουθία η σορός του Πατριάρχη διατηρήθηκε σε ψυγείο στη Βηρυτό και, με άδεια των αντιμαχομένων, μεταφέρθηκε και ετάφη στη Δαμασκό, κοντά στους προηγούμενους Πατριάρχες.

Οι Χριστιανοί και οι Τούρκοι

Σάββας Καλεντερίδης

Με βάση έκθεση της οργάνωσης Open Doors, 100.000.000 χριστιανοί που κατοικούν σε διάφορες περιοχές του κόσμου ζουν σε κίνδυνο. Στον κατάλογο των 50 πιο επικίνδυνων χωρών για τους χριστιανούς η Τουρκία καταλαμβάνει την 31η θέση.

Από την άλλη πλευρά, η πιο ασφαλής περιοχή για τους χριστιανούς είναι η περιοχή του Ομόσπονδου Κουρδιστάν, στο βόρειο Ιράκ, όπου έχουν καταφύγει τα τελευταία χρόνια από άλλες μη ασφαλείς περιοχές του Ιράκ, με πιο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν να είναι η μη γνώση της κουρδικής γλώσσας.

Η οργάνωση Open Doors είναι μια διεθνής ΜΚΥΟ που ιδρύθηκε το 1955 και έχει ως σκοπό την προστασία των χριστιανών που καταπιέζονται σε διάφορες περιοχές του κόσμου εξαιτίας της πίστης τους. Η οργάνωση κάθε χρόνο συντάσσει χάρτη με τις περιοχές που είναι επικίνδυνες για τους χριστιανούς. Στον χάρτη που συνέταξε για το 2011 η Τουρκία βρίσκεται στην 31η θέση, ενώ στην πρώτη θέση φιγουράρει η Βόρειος Κορέα, όπου εκ των 400.000 χριστιανών οι 70.000 κρατούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ο Άγιος Αχμέτ

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Σε κάθε εποχή η Εκκλησία κοσμείται από αγίους. Αυτό σημαίνει ότι ο μακρόθυμος και οικτίρμων Θεός, η Παναγία και Ομοούσιος Τριάς, δεν αφήνει απαράκλητο τον κόσμο.Έτσι, προφήτες, δίκαιοι, απόστολοι, ευαγγελιστές, μάρτυρες, ιεράρχες, όσιοι, ιερομάρτυρες αλλά και νεομάρτυρες, ενεργοποιώντας τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, καθίστανται ζωντανά μέλη του σώματος του Χριστού (βλ. Α΄ Κορ. 12,27).

β) Ανάλογα με τις κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες φανερώνονται και οι άγιοι. Έτσι, στην περίοδο των διωγμών είχαμε τους μάρτυρες, ενώ σε περιόδους ελευθερίας της πίστεως και ακμής της παιδείας και των γραμμάτων αναδείχθηκαν λόγιοι συγγραφείς και σπουδαίοι υμνογράφοι. Οι νεομάρτυρες ανέτειλαν στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ως αντιστασιακοί της ρωμιοσύνης και του ελληνισμού, ως πρότυπα πίστεως και υπομονής. Κι όπως σημειώνει ο Απόστολος, από τη δοκιμασία της πίστεως γεννιέται η υπομονή, η οποία πρέπει να κρατήσει μέχρι τέλους (βλ. Ιακ. 1,4).

Η υπομονή

Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Πολύ απουσιάζει στους βιαστικούς καιρούς μας η αρετή της υπομονής. Οι υπομονετικοί συνήθως κερδίζουν. Η ανυπομονησία είναι πηγή αρκετών σοβαρών προβλημάτων.Η υπομονή στις δυσκολίες της ζωής δίνει πνευματική ωρίμανση. Η υπομονή φανερώνει ανδρεία, γενναία και σοφή ψυχή. Οι ανυπόμονοι φοβούνται, δειλιάζουν και χάνουν. Οι ασθενείς, οι τραυματίες, οι ανάπηροι, οι άνεργοι, οι φτωχοί, έχουν μεγάλη την ανάγκη της υπομονής. Δίχως αυτή εύκολα απελπίζονται.
Συχνά λέμε να κάνουν οι άλλοι υπομονή. Δεν είναι πάντοτε τόσο εύκολο. Στο Άγιον Όρος εύχονται «καλές υπομονές!». Συνηθισμένη έκφραση η υπομονή, αλλά δυσκολοκατόρθωτη. Θέλει κόπο, μόχθο, γνώση, ταπείνωση, ανεκτικότητα, επιμέλεια και καλλιέργεια. Η ανυπομονησία συνήθως προέρχεται από τον εγωισμό. Δεν μπορεί κάποιος να αγαπά αληθινά και να μην υπομένει πάντοτε. Όποιος υπομένει ελπίζει κι έτσι ελευθερώνεται από πικρές περιπέτειες. Οι ελπιδοφόροι είναι αισιόδοξοι, καρτερικοί και θαρραλέοι.

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Χριστούγεννα

Χριστούγεννα

Εάν το Πάσχα είναι η λαμπρότατη του Χριστιανισμού εορτή (1), τα Χριστούγεννα βεβαίως είναι η γλυκύτατη και συγκινητικωτάτη, και δια τούτο ανέκαθεν εθεωρήθη ως οικογενειακή κατ’ εξοχήν εορτή.

Εν τη Εσπερία δε τα κατ’ αυτήν ανεπτύχθησαν και διετυπώθησαν όντως, ώστε προσέλαβεν ιδιόρρυθμόν τινα τύπον, και ήθη, έθιμα και παραδόσεις ιδιαίτεραι προς αυτήν συνεκροτήθησαν (2) και επ’ αυτής αντεπέδρασαν.

Ολόκληρον φιλολογίαν αποτελούσι τα λεγόμενα Contes de Noël, τα Χριστούγεννιάτικα δηλ. παραμύθια, ών τινα εξόχων συγγραφέων έργα είναι ωραιότατα, βιβλιοθήκην δε ολόκληρον δύνανται να γεμίσωσι τα κατ' έτος εκδιδόμενα Christmas Numbers, τα έκτακτα δηλ. φυλλάδια των εικονογραφημένων περιοδικών (3)} τα δημοσιευόμενα επί τη εορτή των Χριστουγέννων, μετά καλών εικόνων και ποικιλωτάτης τερπνής ύλης.

Ουδέν δε άπορον αν εν τη Δύσει ιδίως ανεπτύχθη η εορτή αύτη, διότι εκ της Δύσεως έχει αν όχι την αρχήν, τουλάχιστον την τάξιν και την σύστασιν.

Γνωστόν ότι πρώτος ο θείος Χρυσόστομος, «ελθόντων τινών από της Δύσεως και απαγγειλάντων», εκανόνισε την εορτήν ταύτην εν τη Ανατολική Εκκλησία, ότε, κατ’ αυτόν τον μήνα Δεκέμβριον τη ιε', εχειροτονήθη πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, περί τα τέλη του δ' αιώνος.