Νέο
χρόνο έχουμε και πολλές ευχές ανταλλάσσονται. Χωρίς να το θέλουμε βάζουμε σ'
αυτές την έννοια του χρόνου και ζητάμε να είναι πολύς στην επίγεια ζωή μας.
Όμως, πλην του χρόνου, υπάρχει και η διάσταση της αιωνιότητας, την οποία μάλλον
αγνοούμε, γιατί δεν προβληματιζόμαστε ως προς την ύπαρξή μας. Ζούμε άσκεφτα,
ανεύθυνα, εγωιστικά, υλιστικά. Ο αγαπημένος μου ποιητής και στοχαστής Γιώργος
Σαραντάρης στο φιλοσοφικό του δοκίμιο "Συμβολή σε μια φιλοσοφία της
ύπαρξης" γράφει: "Κατά τη
διάρκεια του βίου του πεθαίνει κανείς πολλές φορές, γιατί πολλές φορές
αφαιρείται, λησμονάει την ουσία του, αλλά πάντοτε, εφ' όσον συντηρεί τη διανοητική και σωματική του υγεία, μπορεί
να διορθώσει το σφάλμα του…".
Για
τον χριστιανό χρόνος και αιωνιότητα πάνε
μαζί. Ο Σαραντάρης στο προαναφερθέν δοκίμιό του τονίζει: " Ο χρόνος της ζωής ενός ανθρώπου είναι η αιωνιότητα".
Σημειώνει ακόμη πως μέσα από την Πίστη
στον Θεάνθρωπο Ιησού ο άνθρωπος κατανοεί την αιωνιότητά και η προοπτική
της δίδει ουσία και νόημα στην ύπαρξή
του και γίνεται εφαλτήριο δημιουργίας στη ζωή του.