Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Τα πρακτικά σε 3 τόμους του 1ου Συνεδρίου των Σχολικών Συμβούλων (ΠΕΣΣ)

ΠΡΑΚΤΙΚΑ 1ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΠΕΣΣ - ΚΟΡΙΝΘΟΣ - 2013

Παρατίθενται τα πρακτικά του 1ου Συνέδριου της ΠΕΣΣ που πραγματοποιήθηκε το Νοέμβριο του 2013 στην Κόρινθο, σε συνεργασία με το ΠΕ.Τ. της ΠΕΣΣ στη Πελοπόννησο και το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, μετά απο 32 χρόνια απο την ίδρυση του θεσμού των Σχολικών Συμβούλων το 1982.

Για να δείτε τα περιεχόμενα ενός τόμου, πατείστε (κλίκ) πάνω στην αντίστοιχη εικόνα.
ΠΡΑΚΤΙΚΑ Τ.1. 1ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΕΣΣ ΚΟΡΙΝΘΟΣ 2013ΠΡΑΚΤΙΚΑ Τ.2. 1ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΕΣΣ ΚΟΡΙΝΘΟΣ 2013
ΠΡΑΚΤΙΚΑ Τ.3. 1ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΕΣΣ ΚΟΡΙΝΘΟΣ 2013

       












Ανάκαμψη που θα διαιωνίσει την παρακμή;


ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Σαράντα ολόκληρα χρόνια (το λιγότερο) η ελλαδική κοινωνία δεν έχει να πιστέψει σε τίποτε άλλο πέρα από την αύξηση της καταναλωτικής ευχέρειας.

Κοινωνικούς στόχους δεν πρόβαλε (και δεν είχε) ποτέ καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα. Την «ανάπτυξη» την καταλαβαίνουν όλοι με όρους αποκλειστικά οικονομικούς – ωσάν να είναι άσχετη η δημιουργική πρωτοβουλία και παραγωγικότητα με την κατά κεφαλήν καλλιέργεια, άσχετη η δημιουργία υποδομών με την κοινωνική ευσυνειδησία κρατικών στελεχών και εργοληπτών του Δημοσίου.

«Πολιτισμός» σήμαινε πάντοτε: επιδοτήσεις «φίλα προσκείμενων» μετριοτήτων και ελισσόμενων στη δημοσιότητα τυχοδιωκτών. Και τα ρέστα, με το σταγονόμετρο, για συντήρηση μνημείων. Η «παιδεία», κοινότοπο και συνεχώς πανομοιότυπο ρητορικό φληνάφημα επαγγελιών, που εξαντλούνται σε ψηφοθηρικές «μεταρρυθμίσεις» του συστήματος εισαγωγής στα πανεπιστήμια, και αυξομειώσεις της προπαγάνδας στα σχολεία για την εμπέδωση του χρησιμοθηρικού αμοραλισμού των σπουδών και για τα «προοδευτικά» πλεονεκτήματα της αρνησιπατρίας.

Ὁ σοφὸς καὶ ἔξυπνος ἄνθρωπος. Άγιος Πορφύριος


«Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ δίνει τὴν καρδιά του στὸ Χριστό, γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος. Ἀνοίγει ὁ νοῦς του, γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος. Ἀνοίγει ὁ νοῦς του. γεμίζει μὲ τὸ Χριστό. Ἀκούεις; Μὲ καταλαβαίνεις; Μὲ τὸ Χριστό. Καὶ ὅταν ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὸ Χριστό, τότε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι σοφός, εἶναι ἔξυπνος, τοῦ τὰ διδάσκει ὅλα τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. 

»Ἡ λέξη ἔξυπνος, ὄχι μὲ τὸ νόημα ποὺ τὴν ἐννοεῖ ὁ κόσμος, δηλαδὴ νὰ ἀπαντᾶ καθηλώνοντας τοὺς ἄλλους, ἢ νὰ κάνει μιὰ δουλειὰ καλύτερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀλλά, νά! Πῶς νὰ σοῦ τὸ πῶ; 

»Σὲ κάθε δυσκολία ποὺ τοῦ παρουσιάζεται, δὲν τὰ χάνει, δὲν ἀπελπίζεται, ἀλλὰ προσφεύγοντας στὸ Χριστό, ποὺ εἶναι μέσα του, βρίσκει ὡραίους καὶ εὔκολους τρόπους νὰ τὴν ξεπερνάει, χωρὶς νὰ τοῦ στοιχίζει, χωρὶς νὰ φθείρεται ἐσωτερικά. Μὲ κατάλαβες, Γεώργιε;» (Εἶπε τὸ ὀνομά μου χωρὶς νὰ μὲ ἔχει ρωτήσει. Οὔτε ἐχθές, ὅταν μὲ σύστησαν, τοῦ τὸ εἶπαν. Μὲ ἐντυπωσίασε). 

– Κατάλαβα, Γέροντα. 

«Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει δώσει τὴν καρδιά του στὸ Χριστὸ δὲν ὑποφέρει, ὅσες δυσκολίες καὶ νὰ συμβοῦν. Χαίρεται, εἶναι γεμάτος ἐσωτερικὴ χαρά. Εἶναι δραστήριος, προσεκτικός. Δὲν κάνει λάθη, ζημιές. Τὸ μυαλό, τὰ χέρια, τὰ πόδια, ὅλα κινοῦνται ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι κουτός; 

»Βέβαια, ὑπάρχουν καὶ περιπτώσεις ποὺ πρέπει νὰ κάνει τὸν κουτό, γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ». 

– Δηλαδή, πῶς θὰ κάνει τὸν κουτό; 

«Ὅταν σιωπήσει ἐν γνώσει, μὲ κάποιο ἐσωτερικὸ σκοπό, κάνει πὼς δὲν κατάλαβε, κάνει πὼς δὲν ξέρει, διότι ἔχει ἕνα καλὸ σκοπό. Αὐτὰ θὰ τοῦ διδάξει σιγὰ-σιγὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Διότι ὅταν ἔχουμε μέσα μας τὸ Χριστό, δὲ ζοῦμε κανονίζοντας ἐμεῖς τὸν ἑαυτό μας. Ζεῖ ἐν ἡμῖν Χριστός, καὶ κανονίζει αὐτὸς τὴ ζωή μας». Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου»

Άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος Λόγος μα΄ εις την Πεντηκοστή


Από: Στυλ. Γ. Παπαδόπουλος (επιμ.), Μιλάει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, μτφρ. Διονύσιος Κακαλέτρης, εκδ. Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1991.

Ε. Την Πεντηκοστή εορτάζουμε καί την παρουσία του Αγίου Πνεύματος καιί την πραγματοποίηση της υποσχέσεως καιί την εκπλήρωση της ελπίδας. Το μυστήριο, πόσο και μεγάλο είναι και σεβαστό! Τελειώνουν λοιπόν όσα έχουν σχέση με το σώμα του Χριστού, ή μάλλον με τη σωματική παρουσία Του(1). Διότι διστάζω να πω τα σωματικά, εφ' όσον κανένας λόγος δεν μπορεί να με πείσει ότι θα ήταν καλύτερα να είχε απαλλαγεί από το σώμα [ο Χριστός](2). Αρχίζουν δε όσα έχουν σχέση με το Άγιο Πνεύμα(3). Ποια δε ήταν όσα έχουν σχέση με το Χριστό; Η Παρθένος, η γέννηση, η φάτνη, το σπαργάνωμα, οι άγγελοι που τον δοξάζουν, οι ποιμένες που τρέχουν προς Αυτόν, η διαδρομή του αστέρα, η προσκύνηση και η προσφορά των δώρων από τους μάγους, ο φόνος των νηπίων από τον Ηρώδη, ο Ιησούς που φεύγει στην Αίγυπτο, που επιστρέφει από την Αίγυπτο, που περιτέμνεται, που βαπτίζεται, που δέχεται την μαρτυρία από τον ουρανό, που πειράζεται, που λιθάζεται για μας (για να μας δώσει υπόδειγμα κακοπάθειας υπέρ του Λόγου) που προδίνεται, που προσηλώνεται [στον Σταυρό], που θάπτεται, που ανασταίνεται, που ανεβαίνει [στους ουρανούς]. Από αυτά και τώρα υφίσταται πολλά από τους μισόχριστους μεν, αυτά που Τον ατιμάζουν και τα υπομένει (διότι είναι μακρόθυμος)• από τους φιλόχριστους δε, αυτά που Του αποδίδουν τιμή. Και αναβάλλει να ανταποδώσει όπως σ' εκείνους την οργή, έτσι σε μας την αγαθότητα• επειδή

Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Κυριακή της Πεντηκοστής



Πνοῇ βιαίᾳ γλωσσοπυρσεύτως νέμει,
Χριστὸς τὸ θεῖον Πνεῦμα τοῖς Ἀποστόλοις.
Ἐκκέχυται μεγάλω ἑνὶ ἤματι Πνεῦμ' ἁλιεῦσι.

«Τη αυτή ημέρα, Κυριακή ογδόη από του Πάσχα, την αγίαν Πεντηκοστήν εορτάζομεν. Πνοή βιαία γλωσσοπυρσεύτως νέμει, Χριστός το θείον Πνεύμα τοις Αποστόλοις. Εκκέχυται μεγάλω ενί ήματι Πνεύμ' αλιεύσι. Ταις των αγίων Αποστόλων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν»

Μετά την Ανάληψη του Κυρίου στους ουρανούς, οι Απόστολοι και οι υπόλοιποι μαθητές του, καθώς και οι γυναίκες που από την αρχή τον είχαν ακολουθήσει, η Παναγία Παρθένος Μαρία η Μητέρα του, περίπου 120 άτομα, γύρισαν στο όρος των Ελαιών στην Ιερουσαλήμ και, μπαίνοντας στο υπερώο, δηλαδή στον πάνω όροφο του σπιτιού εκεί, περίμεναν με προσευχή την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με την υπόσχεση του Σωτήρα Χριστού. Στο μεταξύ εκεί, εξέλεξαν και τον Ματθία και τον συναρίθμησαν με τους ένδεκα Αποστόλους.

Τότε αυτοί πληρωθέντες από το Πνεύμα το Άγιο, άρχισαν να κηρύττουν και να καλούν τους ανθρώπους να βαπτισθούν και να λάβουν κι αυτοί την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ό,τι είχαν ακούσει και ζήσει κοντά στο Χριστό και δεν το είχαν τότε κατανοήσει, τώρα εν Αγίω Πνεύματι το γνώρισαν και το επαγγέλλονται στο λαό.

Τώρα γνωρίζουν ποια είναι η προοπτική της καινής ζωής και που πρέπει να οδηγήσουν το λαό, γι’ αυτό και τους πρώτους τρεις χιλιάδες που βαπτίστηκαν, τους οδηγούν στο Δείπνο της Ζωής, την Τράπεζα της Θείας Ευχαριστίας, όπου στο εξής θα βρίσκεται συναγμένη η Εκκλησία ως σώμα Χριστού, θα τρέφεται με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου και θα συμμετέχει έτσι στην αιώνια ζωή της Βασιλείας του Θεού.

Με την Πεντηκοστή δεν γεννήθηκε η Εκκλησία ως απλός θεσμός, αλλά ως συνεχής παρουσία της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, και γι’ αυτό η Πεντηκοστή δεν είναι ένα γεγονός που συνέβη μια φορά κάποτε, αλλά είναι η ζωή της Εκκλησίας, ως αδιάκοπη κοινωνία του Αγίου Πνεύματος.

Η Πεντηκοστή, αποτελεί τη γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας.

Στρατευομένη και θριαμβεύουσα Εκκλησία


Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
Συνήθως λέγεται ότι μέσα στην λατρεία της Εκκλησίας και ιδιαιτέρως στην θεία Λειτουργία γίνεται ένωση και κοινωνία μεταξύ της στρατευομένης και της θριαμβευούσης Εκκλησίας. Χρειάζεται μια επεξήγηση αυτού του γεγονότος, για να δούμε αν ευσταθή από θεολογικής προοπτικής αυτή η έκφραση.
Ο όρος στρατευομένη και θριαμβεύουσα Εκκλησία προέρχεται από τα πρόσφατα δογματικά εγχειρίδια χωρίς όμως να αναφέρονται πατερικά χωρία στα οποία φαίνεται ότι οι Πατέρες σαφώς ομιλούν για στρατευομένη και θριαμβεύουσα Εκκλησία.
Με τους όρους αυτούς (στρατευομένη και θριαμβεύουσα Εκκλησία) χαρακτηρίζονται οι ζώντες και οι κεκοιμημένοι άγιοι, η “αόρατη πλευρά της Εκκλησίας”, η οποία εξαρτάται «εκ της εν ουρανώ αοράτου Κεφαλής αυτής και εμψυχουμένη υπό του αοράτου Αγίου Πνεύματος» και η λεγομένη «καθαρώς ορατή πλευρά» της Εκκλησίας.
Καίτοι υπάρχει στενή σχέση μεταξύ αγγέλων και ανθρώπων, κεκοιμημένων αγίων και ζώντων και οι μεν άγιοι πρεσβεύουν υπέρ των ζώντων και οι ζώντες προσεύχονται στους αγίους και τους αγγέλους, εν τούτοις η ορολογία στρατευομένη και θριαμβεύουσα Εκκλησία όζει σχολαστικισμού.
Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι μέσα στην θεία Λειτουργία γίνεται μια κοινωνία Θεού και ανθρώπων, αγγέλων και ανθρώπων, ζώντων και κεκοιμημένων, κλπ. Αλλά η φράση κοινωνία στρατευομένης και θριαμβευούσης Εκκλησίας είναι προβληματική από θεολογικής πλευράς, διότι η Εκκλησία είναι μία και αδιαίρετη, μία είναι η κεφαλή της Εκκλησίας, ο Χριστός, και όλοι, ζώντες και κεκοιμημένοι, είναι ενεργεία και δυνάμει μέλη Του. Επομένως, δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για μια στρατευομένη και για μια θριαμβεύουσα Εκκλησία, όπως δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για μια ποιμαίνουσα και μια ποιμαινομένη Εκκλησία, για μια διδάσκουσα και μια διδασκομένη Εκκλησία, για μια θεολογούσα και μια διοικούσα Εκκλησία.

Ψυχοσάββατο



Το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής, λέγεται - «Σάββατο των Ψυχών» ή Ψυχοσάββατο. 

Είναι το δεύτερο από τα δύο Ψυχοσάββατα του έτους (το πρώτο επιτελείται το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω). 

Ο λόγος που το καθιέρωσε η Εκκλησία μας, παρ' ότι κάθε Σάββατο είναι αφιερωμένο στους κεκοιμημένους, είναι ο εξής: Επειδή πολλοί κατά καιρούς απέθαναν μικροί ή στην ξενιτιά ή στη θάλασσα ή στα όρη και τους κρημνούς ή και μερικοί, λόγω πτώχειας, δεν αξιώθηκαν των διατεταγμένων μνημοσυνών, «οι θείοι Πατέρες φιλανθρώπως κινούμενοι θέσπισαν το μνημόσυνο αυτό υπέρ πάντων των άπ' αιώνος εύσεβώς τελευτησάντων Χριστιανών».

Τι είναι και ποια η έννοια του Ψυχοσάββατου


Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα που βλέπομε να ζει, να κινείται, να εργάζεται, να χαίρεται, να υποφέρει, να γηράσκει και να πεθαίνει.

Είναι και η ψυχή η αθάνατη, που ευρίσκεται ενωμένη με το σώμα, όσο εκείνο ζη. Όταν όμως πεθάνει το σώμα, η ψυχή ζη, υπάρχει και παραμένει αθάνατη.

Είναι πνευματική υπόσταση, αιώνια και μεταφέρεται στον αόρατο κόσμο των πνευμάτων,αλλάζει δηλαδή κατάσταση και τρόπο ύπαρξης Και η Εκκλησία, σαν φιλόστοργη μητέρα, δεν είναι μόνο για όσους ζουν στον κόσμο τούτο, αλλά και για τα παιδιά της που πέθαναν και η ψυχή των βρίσκεται στον πνευματικό κόσμο.

Η διδασκαλία αυτή είναι βασική αλήθεια της ορθοδόξου πίστεώς μας. Σαν συνέχεια αυτού του δόγματος είναι και μια άλλη διδασκαλία στενά ενωμένη με την προηγούμενη.

Είναι η διδασκαλία περί της κρίσεως. Ο Θεός θα κρίνει τους ανθρώπους σύμφωνα με τα έργα τους στην Δευτέρα Παρουσία.

Ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός και ένοχος μπροστά στην θεία δικαιοσύνη, για μικρές ή μεγάλες αμαρτίες.

Το σοβαρότερο καθήκον του ανθρώπου είναι να ευρίσκεται πάντα έτοιμος για την άλλη ζωή,γιατί είναι άγνωστος ο χρόνος και οτρόπος της αναχώρησης μας απο τον κόσμο αυτόν.

Η Εκκλησία εύχεται πάντοτε για την σωτηρία των παιδιών της. Αγωνίζεται να καταρτίζει αγίους, για τη βασιλεία των ουρανών.

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

1453 Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ (Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ)



Η άλωση της Κωνσταντινούπολης έγινε στις 29 Μαϊου του 1453, μετά από πολιορκία που είχε ξεκινήσει στις αρχές Απριλίου. Ο υπερασπιστής της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να κρατήσει απόρθητα τα οχυρά.... Χρησιμοποίησε ακόμα και τη διπλωματία....Προτού ξεκινήσει η στρατιωτική αναμέτρηση έστειλε αντιπρόσωπό του στο σουλτάνο και του υπενθύμιζε ότι στην πόλη παραμένει φρουρούμενος ο πρίγκιπας Ορχάν, διεκδικητής του οθωμανικού θρόνου. Ο Παλαιολόγος ζήτησε από τον σουλτάνο να πληρώσει τα χρήματα που είχαν συμφωνηθεί για τη φρούρηση του εσωτερικού του αντιπάλου. Είναι παιχνίδι της ιστορίας, αλλά έτσι ξεκίνησε η Άλωση της Πόλης. Με την άρνηση του Μωάμεθ να πληρώσει λεφτά στον Παλαιολόγο. Καθοριστική ήταν η χρήση της μπομπάρδας, του τεράστιου κανονιού που σημάδευε τα τείχη της πόλης. Πολλά έχουν γραφτεί για τις αιτίες που οδήγησαν στην άλωση της Κωνσταντινούπολης. Η Κερκόπορτα, η βοήθεια που δεν ήρθε από τη Δύση, η πολιτική και στρατιωτική παρακμή, ο ρόλος της εκκλησίας και των αρχόντων που κοίταζαν το θησαυροφυλάκιό τους και όχι την Πόλη. Δείτε στο βίντεο της «Μηχανής του Χρόνου» την τελευταία λιτανεία των Χριστιανών πριν από την πτώση της Πόλης, τα τελευταία λόγια του αυτοκράτορα που έπεσε στο πεδίο της μάχης σε ηλικία 49 ετών...

Σαν τα μάρμαρα της Πόλης (Χρόνης Αηδονίδης)

Ρωμηοί απροσκύνητοι μιλάνε για την Άλωση


Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός
Ο Ιωσήφ Βρυένιος , ονομαστός διδάσκαλος του Γένους μας, σε λόγο του ενώπιον του αυτοκράτορα, τριανταπέντε χρόνια πριν από την Άλωση, όρισε την αιτία, της διαφαινόμενης πτώσης της Πόλης, με τα παρακάτω λόγια:
’’Όλοι οι Χριστιανοί έγιναν υπερήφανοι, αλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι, αχάριστοι, απειθείς, λιποτάκται, ανόσιοι, αμετανόητοι, αδιάλλακτοι. Έγιναν οι άρχοντες κοινωνοί ανόμων, οι υπεύθυνοι άρπαγες, οι κριτές δωρολήπτες, οι μεσίτες ψευδείς, οι νεώτεροι ακόλαστοι, οι αστοί εμπαίκτες, οι χωρικοί άλαλοι και οι πάντες αχρείοι. Χάθηκε ευλαβής από της γης, εξέλιπε στοχαστής, ουχ εύρηται φρόνιμος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον επέπεσαν εκ δυσμών και εξ ανατολών διάφοροι εχθροί και λυμαίνονται την αυτοκρατορία’’.
Στο τέλος της ομιλίας του, ως ανάχωμα στην επερχόμενη Άλωση, πρότεινε, σε όλους, μετάνοια και υπακοή στις εντολές του Θεού.
Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ήταν μαθητής του Ιωσήφ Βρυένιου και ως επίσκοπος Εφέσου, συμμετείχε και αυτός σ’ εκείνη την ψευτοσύνοδο της Φερράρας, στην οποία, δεκαπέντε χρόνια πριν από την Άλωση, σύρθηκαν οι Έλληνες κάτω από την απειλή των Τούρκων και τις εκβιαστικές απαιτήσεις του πάπα, να ζητήσουν βοήθεια από την Δύση.
Τελικά, την δυσσεβή εκείνη συμφωνία περιφρόνησης της Ανατολικής Ορθόδοξης παράδοσης και της υποταγής μας στην παπική αίρεση, την υπέγραψαν όλοι, πλην ενός. Του Μάρκου του Ευγενικού.
Θα μου πείτε, και τι θα μπορούσε να πετύχει η αντίσταση του ενός; Και όμως! Τα αποτελέσματα της αντίστασης, του ενός και μόνον, προέκυψαν καθοριστικά.
Πρώτον, ανάγκασε τον τότε πάπα να παραδεχθεί την πλήρη αποτυχία του, στην προσπάθειά του να υποτάξει την Ορθοδοξία, λέγοντας την γνωστή φράση: ’’Ει Μάρκος ουχ υπέγραψεν, ουδέν εποιήσαμεν’’. Εάν ο Μάρκος δεν υπέγραψε, δεν κάναμε τίποτε.

Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος (29-5-1453)


Του Σαράντου Καργάκου

Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 1403. Ήταν ο τέταρτος γιος του αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου (1391 -1425) και αδελφός του αυ­τοκράτορα Ιωάννη Η’ Παλαιολόγου (1425- 1449), Μητέρα του ήταν η Ελένη Δραγάτση γι’ αυτό και ονομάζεται και Δραγάτσης. Έζησε λί­γο στην Ταυρική και μετά ήρθε στην Πελοπόν­νησο, στο Μιστρά, όπου μαζί με τον αδελφό του Θεόδωρο ανέκτησαν όλες τις φραγκοκρατούμενες περιοχές.

Στο Δεσποτάτο του Μυστρά, που δέσποζε τό­τε σ’ ολόκληρη την Πελοπόννησο, και ουσιαστικά είχε εξελιχθεί σ’ ένα δεύτερο Βυζάντιο, πιο σφρι­γηλό όμως και ακμαίο σπα το πρώτο; είχαν εγκα­τασταθεί και οι τρεις γιοι του Ανδρονίκου: Θεόδωρος, Κωνσταντίνος και Θωμάς, Επειδή μεταξύ των αδελφών ανεφύησαν διάφορες, αποφασί­στηκε ν’ ανατεθεί η διοίκηση του Δεσποτάτου στους Θεόδωρο και Θωμά και ο Κωνσταντίνος να μεταβεί στην Πόλη, για να συμπαρασταθεί στον αυτοκράτορα αδελφό του Ιωάννη, που τότε αντι­μετώπιζε άμεσα την τουρκική απειλή. Τον αντι­κατέστησε μάλιστα στο θρόνο, όταν ο Ιωάννης, επικεφαλής μεγάλης πρεσβείας, μετέβη στην Ιτα­λία και έλαβε μέρος στην περιβόητη σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (27 Νοεμβ.-1 Φεβρ. 1440). Μόλις ο Ιωάννης έφθασε στην Κωνσταντινούπολη, ο Κων/νος επέστρεψε στην Πελοπόννησο. 
Ανα­γκάσθηκε άλλη μια φορά να ξαναπάει στην Πό­λη, για να στηρίξει τον αδελφό του που αντιμετώπιζε το στασιαστικό κίνημα του Δημητρίου Πα­λαιολόγου, το οποίο υποστήριζαν οι Τούρκοι. Εί­ναι ενδεικτικό ότι η σήψη είχε προχωρήσει τόσο βαθειά, ώστε τα μέλη της αυτοκρατορικής οικο­γένειας έβαζαν σαν επιδιαιτητή των διαφορών τους τον Τούρκο σουλτάνο. Έτσι οι άξεστοι Τούρ­κοι, χωρίς να έχουν γνώση των μυστικών της δι­πλωματίας, εφάρμοζαν χάρη σ’ εξωμότες Έλλη­νες εις βάρος των Ελλήνων την τεχνική του «διαί­ρει και βασίλευε», Χωρίς να έχουν γνώσεις στρα­τιωτικής τακτικής, οργάνωσαν μεγάλους τακτι­κούς στρατούς χάρη σε εξωμότες Έλληνες στρα­τιωτικούς, όπως ο Εβρενός,που τ’ όνομά του εί­ναι αραβική γραφή της λέξης Ουρανός. Έτσι ο Ελ­ληνισμός αυτοκαταλύθηκε.

Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και η προσφορά της Εκκλησίας κατά την τουρκοκρατία


Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Μέρα μνήμης η 29η Μαΐου, η ημέρα (Τρίτη ήταν) που το 1453 συνέβη το τραγικό γεγονός της άλωσης της Κωνσταντινουπόλεως. Μέρα αποφράδα (καταραμένη) αποκλήθηκε και συνδέθηκε με θρύλους και με το δημοτικό τραγούδι. Με αυτό ο λαός εξέφρασε τον καημό του, και έτσι θρήνησε τον χαμό της Βασιλεύουσας. 

Να τί γράφει ένας θρήνος του Πόντου:

Έναν πουλίν καλόν πουλίν εβγαίν’ από την Πόλιν
Ουδέ στ’ αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια,
Επήγεν και ν- εκόνεψεν και ΄ς σου Ηλί τον κάστρον.
Εσείξεν τ’ έναν το φτερόν ΄ς σο αίμα βουτεμένον.
Εσείξεν τ’ άλλο χαρτίν έχει γραμμένον.
Από κανείς κ’ ενέγνωσεν, ουδ’ ο μητροπολίτης,
Έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται και αναγνώθει.
Σίτ’ αναγνώθ’, σίτε κλαίγει, σίτε κρούει την καρδίαν,
«Αλί εμάς και βάϊ εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!».
Μοιρολογούν τα εγκλησιάς, κλαίγ’νε τα μοναστήρια
Κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει δερνοκοπιέται.
-Μην κλαις, μην κλαις Άι-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι.
-Η Ρωμανία πέρασεν, η Ρωμανία πάρθεν!
-Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.

Οι πέντε τελευταίοι στίχοι έχουν και την ακόλουθη παραλλαγή:

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ; «Ἡ Δύση πῆρε ἐπιτέλους τήν «ρεβάνς» (π. Γ. Μεταλληνός)



ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ;

Πρωτοπρ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός,
Ὁμότιμος Καθηγητής Παν/μίου Ἀθηνῶν

ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 26.05.2015

. Τό 1983 μιά ἐπιφυλλίδα τοῦ διακεκριμένου Διανοουμένου, Καθηγητῆ Χρήστου Γιανναρᾶ, στήν ἐφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» προκάλεσε τόν κύκλο τῶν Εὐρωπαϊστῶν μας, αἰφνιδιάζοντας συνάμα καί τήν ὑπνώττουσα ἀστοχριστιανική συνείδηση τῶν συντηρητικῶν «ἐθνικιστῶν» Χριστιανῶν. Ὁ τίτλος ἦταν: «Finis Graeciae;» (Τό τέλος τῆς Ἑλλάδος;). Προκλήθηκε θόρυβος καί ἔντονες ἀντιδράσεις. Γιατί; Στίς 28 Μαρτίου 1979 εἶχε ὑπογραφεῖ ἡ ἔνταξή μας στήν Ἑνωμένη Εὐρώπη, καί δέν εἶχαν ἀκόμη κοπάσει οἱ πανηγυρισμοί τῶν πάντα ἀνυποψίαστων εὐρωπαϊστῶν μας.
. Ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς ἀνῆκε στήν ὁμάδα ἐκείνων, πού μόνιμα ἀντιμετωπίζουμε κριτικά τήν ἀπόφαση αὐτή καί χαρακτηριστήκαμε ἀπό τόν μαρξιστή κ. Γιάννη Μηλιό τοῦ «Ὁδηγητῆ» καί τόν ἀκροδεξιό Θεολόγο Καθηγητή Παναγιώτη Χρήστου, «Νεοορθόδοξοι». Ἀνάμεσά τους ὁ μακαρίτης Κωστῆς Μοσκώφ, ὁ Κώστας Ζουράρης καί πολλοί ἂλλοι, μέχρι τούς σεβαστούς ἁγιορεῖτες π . Γεώργιο Καψάνη καί π. Βασίλειο Γοντικάκη. Ὃλοι ἐκεῖνοι, δηλαδή, πού λάβαμε μέρος στόν χριστιανομαρξιστικό Διάλογο καί ἀντιμετωπισθήκαμε μέ καχυποψία ἀπό τά ἀσύμπτωτα μεταξύ τους ἂκρα τοῦ ἰδεολογικοῦ μας φάσματος. Ἡ ἔνταξη τῆς Χώρας μας στήν Εὐρωπαϊκή Ἓνωση εἶναι ἡ ὁλοκλήρωση μιᾶς μακρόσυρτης διαδικασίας, πού ἀρχίζει μετά τό σχίσμα (9ος-11ος αἰ.) Ἡ Πανευρώπη ὑπό τήν φραγκική ἡγεσία, ἦταν τό μόνιμο ὂνειρο τῶν Ἑνωτικῶν (δυτικιζόντων τότε καί εὐρωπαϊστῶν σήμερα). Πρόκειται γιά τούς Διανοουμένους καί Πολιτικούς, πού συγκροτοῦν τήν «δυτική παράταξη» (μή λησμονοῦμε, ὃτι καί ὁ μαρξιστικός κομμουνισμός τῆς Σοβιετικῆς Ἓνωσης «Εὐρώπη» εἶναι). Ἀπέναντί της εἶναι ἡ «ἀνατολική παράταξη», τῶν πατερικά Ὀρθοδόξων ἀπό τόν Κλῆρο καί τόν Λαό μας.

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Ο μύθος περί ’’Βυζαντινής αυτοκρατορίας’’ και ’’Βυζαντινών’’



Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

Σήμερα, σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά, δυστυχώς, ακόμα και μέσα στην πατρίδα μας, οι περισσότεροι μιλάνε για ’’Βυζαντινή αυτοκρατορία’’ και για ’’Βυζαντινούς’’. Οι όροι Ρωμανία και Ρωμηός, σπάνια χρησιμοποιούνται.
Εμείς, όμως, οι Έλληνες, δεν δικαιολογούμαστε να αγνοούμε την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι, ότι αυτοκρατορία με το όνομα ‘’Βυζαντινή’’ δεν υπήρξε στην πραγματικότητα ποτέ.
Οι Κωνσταντινουπολίτες, μέχρι και την Άλωση, αναφέρονται σε όλες τις ιστορικές πηγές ως Ρωμαίοι ή Ρωμηοί και η αυτοκρατορία ως Ρωμαϊκή. Ακόμα και η λαϊκή μούσα, θρηνολογώντας την πτώση της Βασιλεύουσας, αφοπλίζει κάθε δυτική ιστοριογραφική ασέλγεια, λέγοντας: ’’Η Ρωμανία πάρθεν’’.

Τους όρους ’’Βυζαντινός’’ και ’’Βυζαντινή αυτοκρατορία’’ δεν τους συναντάμε πουθενά. Τους επινόησε ο Γερμανός ιστορικός Ιερώνυμος Βόλφ, εκατό χρόνια μετά την Άλωση, δηλαδή το 1562, για να εξυπηρετήσει γεωπολιτικά συμφέροντα των Φράγκων εις βάρος των Ρωμηών.
Όπως τότε, έτσι και στις μέρες μας, οι απόγονοι του Βόλφ, δηλαδή οι σημερινοί μας ’’σύμμαχοι’’ και ’’εταίροι’’, συνεχίζουν με τον ίδιο φανατισμό, να επιβάλλουν διεθνώς την χρήση των όρων ’’Βυζαντινή αυτοκρατορία’’ και ’’Βυζαντινός’’, αρνούμενοι, εντελώς ανιστόρητα, κάθε σχέση των Ελλήνων με την Ρωμανία και την Ρωμηοσύνη.

Πολύτιμοι σύμμαχοί τους, σ’ αυτή την ανθελληνική προπαγάνδα, αναδεικνύονται, κάθε τόσο, οι λογής-λογής ιθαγενείς συνεργάτες τους,  οι οποίοι σοφίζονται το παν, ώστε η Ελλάδα μας να φαίνεται εντελώς ξεκομμένη από την Ρωμιοσύνη, να μην συνδέεται με τους Έλληνες Αυτοκράτορες της Ρωμανίας, να είναι αποξενωμένη από τους Έλληνες Πατέρες της καθ’ ημάς Ανατολής και να ψάχνει για προγόνους κατευθείαν στην Αρχαιότητα, λες και προκύψαμε ως Έθνος, στα 1821, ξαφνικά από παρθενογένεση.

ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ



ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΠΤΥΧΩΝ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Δ. ΓΙΩΡΓΟΣ

Η έκθεση της ορθόδοξης διδασκαλίας περί Εκκλησίας δεν μπορεί παρά να γίνει στη βάση μιας συστηματικής αναφοράς στις πατερικές μαρτυρίες, στον λόγο και στην παρακαταθήκη των ιερών της Εκκλησίας Πατέρων, ο οποίος δεν αυτοερμηνεύται (σε αυτή την περίπτωση θα διολισθαίναμε σε μια sui generis επανέκδοση με «ορθόδοξο» πρόσημο της προτεσταντικής αρχής «sola scriptura», αλλά προσεγγίζεται μυσταγωγικά υπό τη χειραγώγηση των ζωντανών μαρτύρων της Παράδοσης εντός της εκκλησιαστικής κοινωνίας. Αν αυτό θεωρηθεί σχολαστικό ή -σε κάθε περίπτωση- κουραστικό για τον αναγνώστη, τότε ας ληφθεί υπόψη η προτροπή του αγίου Γρηγορίου Παλαμά, ο οποίος μας καλεί σε υπακοή στους θεόπτες, τους εν θεωρία προκύψαντες πιστούς και καταξιωθέντες να συμβασιλεύσουν εν Χριστώ με την Αγία Τριάδα κατά πρόληψη της εσχατολογικής δόξας: «Υπέρ λόγον δ' ίσμεν και όσα λέγειν εφείται των θείων, ως και ταύτα καθ' υπερέχοντα λόγον (ου γαρ έξω λόγου κατ' έλλειψον, αλλ' εκτός λόγου του καθ' ημάς). Ουκ άρα ημίν αυτοίς επιτρεπτέον περί Θεού τι λέγειν, αλλ' ημάς αυτούς επιστρεπτέον προς τους εν Πνεύματι τα του Πνεύματος λαλούντας.» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα
Αντί προλόγου
-Εισαγωγικές παρατηρήσεις. Η κληρονομιά του Ν. Ματσούκα

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ (27 ΜΑΪΟΥ)

῾Ο ὅσιος ᾽Ιωάννης γεννήθηκε σέ ἕνα χωριό τῆς λεγομένης Μικρᾶς Ρωσίας, ἀπό γονεῖς εὐλαβεῖς καί ὀρθοδόξους, ὅταν βασίλευε στήν Ρωσία ὁ Μέγας Πέτρος, κατά τό ἔτος 1690 μ.Χ. Ἦταν στρατιώτης κατά τόν πόλεμο πού ἔκανε ὁ τολμηρός αὐτός τσάρος ἐναντίον τῆς Τουρκίας (τό 1711), στόν ὁποῖο ὅμως ὁ μέγας ἡγεμόνας στάθηκε ἄτυχος καί κινδύνεψε μάλιστα νά θανατωθεῖ καί ὁ ἴδιος ἀπό τούς Τούρκους. ῾Ο ᾽Ιωάννης πιάστηκε αἰχμάλωτος ἀπό τούς Τάταρους, μαζί μέ χιλιάδες Ρώσους, καί οἱ Τάταροι τόν πούλησαν σέ ἕναν ᾽Οθωμανό ἀξιωματικό ῞Ιππαρχο, πού καταγόταν ἀπό τό Προκόπι τῆς Μικρᾶς ᾽Ασίας (κοντά στήν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας). ῾Ο ἀγᾶς τόν πῆρε μαζί του στό χωριό του, ἐνῶ ἡ Τουρκία γέμισε ἀπό ἀμέτρητο πλῆθος δούλων Ρώσων, οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ὁποίους μή ἀντέχοντας τά βάσανα ἀρνήθηκαν τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ καί ἔγιναν Μουσουλμάνοι.

῾Ο ᾽Ιωάννης ὅμως ἦταν ἀπό παιδί ἀναθρεμμένος ῾ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου᾽ καί ἀγαποῦσε πολύ τόν Θεό καί τήν θρησκεία τῶν πατέρων του. Γι᾽ αὐτό, ἔχοντας τήν σοφία πού δίνει ὁ Θεός σ᾽ αὐτούς πού Τόν ἀγαποῦν, ἔκανε ὑπομονή στήν δουλεία καί τήν κακομεταχείριση τοῦ ἀφεντικοῦ του καί στίς ὕβρεις καί τά πειράγματα τῶν ᾽Οθωμανῶν, οἱ ὁποῖοι τόν φώναζαν ῾κιαφίρη᾽, δηλαδή ἄπιστο, φανερώνοντάς του τήν περιφρόνηση καί τήν ἀπέχθειά τους. Σημειωτέον ὅτι τό Προκόπι ἦταν στρατόπεδο τῶν χριστιανομάχων Γενιτσάρων καί ὁ ᾽Ιωάννης ἦταν τό βδέλυγμά τους, διότι στόν κύριό του καί σέ ὅσους τόν παρακινοῦσαν νά ἀρνηθεῖ τήν θρησκεία του, ἀποκρινόταν μέ σθεναρή γνώμη ὅτι προτιμοῦσε νά πεθάνει, παρά νά πέσει σέ τέτοια φοβερή ἁμαρτία. Στόν ἀγᾶ μάλιστα εἶπε: ῾῎Αν μέ ἀφήσεις ἐλεύθερο στήν θρησκεία μου, θά εἶμαι πολύ πρόθυμος στίς διαταγές σου. ῎Αν ὅμως μέ πιέσεις νά ἀλλαξοπιστήσω, γνώριζε ὅτι σοῦ παραδίδω τό κεφάλι μου παρά τήν πίστη μου. Χριστιανός γεννήθηκα καί χριστιανός θά πεθάνω᾽.
῾Ο Θεός βλέποντας τήν πίστη του καί ἀκούγοντας τήν ὁμολογία του μαλάκωσε τήν σκληρή καρδιά τοῦ κυρίου του, ὁ ὁποῖος μέ τόν καιρό τόν συμπάθησε. Σ᾽ αὐτό συνήργησε καί ἡ μεγάλη ταπείνωση πού στόλιζε τόν ᾽Ιωάννη, καθώς καί ἡ πραότητά του.

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Αρχιερατικές εκλογές: Μια από τα ίδια



Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ολοκληρώθηκαν οι εκλογές για την πλήρωση των Μητροπόλεων Κεφαλληνίας και Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς. Εξελέγησαν οι εκλεκτοί του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, ο Αρχιμανδρίτης Γεράσιμος Φωκάς στη Μητρόπολη Κεφαλληνίας και ο Αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Μπαρδάκας στη Μητρόπολη Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς. Οι εκλογές ήσαν «μια από τα ίδια», όπως όλα τα τελευταία χρόνια... Η λέξη εκλογές θα μπορούσε να είναι εντός εισαγωγικών. Μάλλον γίνονται τυπικά, για να είναι νόμιμη η όλη διαδικασία. Θεωρητικά θα μπορούσαν τα μέλη της Ιεραρχίας να δίδουν εξουσιοδότηση στον Αρχιεπίσκοπο, όπως του δίδουν τα μέλη της ΔΙΣ για το μέγιστο μέρος του μηνός που δεν συνεδριάζουν, να επιλέγει εκείνος τον εκλεκτό του και εκ των υστέρων να τον εγκρίνουν και να τον χειροτονούν....

ΑΠΟΦΑΣΗ: Αναστέλλονται τα νέα Προγράμματα Σπουδών στη Γ Λυκείου- Θα ισχύσουν τα παλαιότερα. Δείτε τα Προγράμματα Σπουδών που θα ισχύσουν



Την αναστολή εφαρμογής των νέων Προγραμμάτων Σπουδών για τα μαθήματα της Γ ́ τάξης Ημερησίου Γενικού Λυκείου και της Δ ́ τάξης Εσπερινού Γενικού Λυκείου, από το επόμενο σχολικό έτος υπέγραψε ο Αναπληρωτής υπουργός Παιδείας Τάσος Κουράκης (Ανοίξτε εδώ το ΦΕΚ με την Υπουργική Απόφαση).

Σύμφωνα με την απόφαση από το σχολικό έτος 2015-16, θα ισχύσουν τα παλαιότερα προγράμματα που είναι τα εξής (πατήστε παρακάτω στο κάθε πρόγραμμα για να το ανοίξετε):

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ




Για τη συνείδηση, Αββά Δωρόθεου


Όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, έβαλε μέσα του ένα θείο σπέρμα, σαν ένα είδος λογισμού πιο θερμού και φωτεινού, να έχει τη θέση της σπίθας, για να φωτίζει το νου και να του δείχνει να ξεχωρίζει το καλό από το κακό. Αυτό ονομάζεται συνείδηση, και είναι ο φυσικός νόμος. Αυτός είναι τα πηγάδια που άνοιγε ο Ιακώβ, όπως ακριβώς είπαν οι Πατέρες, και τα παράχωναν οι Φιλισταίοι. Μ’ αυτό το νόμο, δηλαδή με τη συνείδηση, συμμορφώθηκαν οι Πατριάρχες και όλοι οι άγιοι που έζησαν πριν από το γραπτό νόμο και ευαρέστησαν στο Θεό. Επειδή όμως αυτή παραχώθηκε και καταπατήθηκε από τους ανθρώπους με την προοδευτική εξάπλωση της αμαρτίας, χρειαστήκαμε το γραπτό νόμο, χρειαστήκαμε τους αγίους Προφήτες, χρειαστήκαμε την ενανθρώπηση του ίδιου του Δεσπότη μας Ιησού Χριστού, για να την ξαναφέρει στο φως και να την αναστήσει, για να ξαναδώσει ζωή, με την τήρηση των αγίων εντολών του Θεού, σ’ εκείνη την σπίθα που ήταν παραχωμένη. Τώρα λοιπόν, είναι στο χέρι μας ή να την παραχώσουμε πάλι ή να την αφήσουμε να λάμπει και να μας φωτίζει, αν συμμορφωνόμαστε με τις υποδείξεις της. Γιατί όταν η συνείδησή μας μας υπαγορεύει να κάνουμε αυτό και αδιαφορούμε, και πάλι μας λέει να κάνουμε εκείνο και δεν το κάνουμε, αλλά σταθερά και αδιάκοπα την καταπατούμε, έτσι τη θάβουμε και δεν μπορεί πια να φωνάξει δυνατά μέσα μας, από το βάρος που τη σκεπάζει. Όπως ακριβώς το λυχνάρι που δίνει θαμπό φως, έτσι και αυτή αρχίζει να μας δείχνει όλο και πιο θολά, όλο πιο σκοτεινά τα πράγματα, όπως συμβαίνει και με το θολωμένο από τα πολλά χώματα νερό, που δεν μπορεί να δει κανείς μέσα το πρόσωπό του. Έτσι σιγά – σιγά καταντάμε να μην αισθανόμαστε εκείνα που μας υπαγορεύει η συνείδησή μας και να φτάνουμε στο σημείο να νομίζουμε ότι δεν την έχουμε καθόλου. Όμως δεν υπάρχει κανένας που να μην έχει. Γιατί αυτό είναι κάτι θεϊκό, όπως ήδη είπαμε, και δεν χάνεται ποτέ, αλλά πάντα μας θυμίζει εκείνο που οφείλουμε να κάνουμε. Εμείς όμως δεν την αισθανόμαστε γιατί, όπως είπα, την καταφρονούμε και την καταπατούμε.

Λογισμοί και πλάνη Άγ. Σιλουανός ο Αθωνίτης


Να θυμάσαι και να φοβάσαι δύο λογισμούς. Ο ένας λέει: «Είσαι άγιος» και ο άλλος: «Δεν θα σωθείς». Κι οι δύο αυτοί λογισμοί προέρχονται από τον εχθρό, και δεν έχουν αλήθεια μέσα τους. Εσύ, όμως, να σκέφτεσαι: «Εγώ είμαι μεγάλος αμαρτωλός, αλλά ο Ελεήμων Κύριος αγαπά πολύ τους ανθρώπους και θα συγχωρέσει και σ’ εμένα τις αμαρτίες μου».
Πίστευε έτσι, και θα γίνει σύμφωνα με την πίστη σου: Θα σε συγχωρήσει ο Κύριος. Μη βασίζεσαι, όμως, στους προσωπικούς σου αγώνες, έστω και αν είσαι μεγάλος ασκητής. Ένας ασκητής μου έλεγε: «Βεβαίως θα ελεηθώ, γιατί κάνω τόσες μετάνοιες την ημέρα». Όταν, όμως, ήρθε ο θάνατος, «διέρρηξε τα ιμάτιά του».
Όχι, λοιπόν, για τις ασκήσεις μας, αλλά δωρεάν, κατά τη χάρη Του ελεεί ο Κύριος. Ο Κύριος θέλει την ψυχή να είναι ταπεινή, άκακη, και να συγχωρεί τους πάντες με αγάπη· τότε και ο Κύριος συγχωρεί με χαρά. Ο Κύριος τους αγαπά όλους, και εμείς οφείλουμε να Τον μιμούμαστε και να αγαπούμε τους πάντες, και αν δεν μπορούμε, τότε πρέπει να Τον παρακαλούμε, και ο Κύριος δεν θα αρνηθεί, αλλά θα βοηθήσει με τη χάρη Του.
Όταν ήμουν ακόμα αρχάριος, γνώρισα την αγάπη του Θεού, που είναι απερίγραπτη. Η ψυχή αισθάνεται συν Θεώ και εν Θεώ, και το πνεύμα χαίρεται για τον Κύριο, έστω και αν το σώμα αποκάμνει από την αγαθότητα του Θεού. Μπορείς, όμως, να χάσεις αυτήν την χάρη και με έναν κακό λογισμό.
Με τον κακό λογισμό εισέρχεται μέσα μας μία εχθρική δύναμη, και τότε σκοτίζεται η ψυχή και τη βασανίζουν κακές σκέψεις. Τότε ο άνθρωπος αισθάνεται την απώλειά του και καταλαβαίνει ότι ο ίδιος, χωρίς τη χάρη του Θεού, είναι μόνο «γη και σποδός».

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

ΔΕΥΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΧΘΩΜΕΝ ἐκ δευτέρου Μητροπολίτου Σιατίστης ΠΑΥΛΟΥ



Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος ἀναφερόμενος εἰς τό αἴτημα τοῦ κ. Φίλη περί χωρισμοῦ Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, σημείωσε τό ἐνδεχόμενο κάποιοι νά μετανοιώσουν γιά τίς προτάσεις τους. Ὁ κ. Φίλης ἀναγνώρισε μέν ὅτι αὐτή εἶναι μιά μακρά πορεία, ἀλλά εἶπε ὅτι δέν μποροῦμε νά προσέλθουμε «ἐν μετανοίᾳ» στήν συζήτηση αὐτή.

Ἡ πρώτη σκέψη εἶναι μήπως κάποιος στόν ΣΥΡΙΖΑ μπορεῖ νά βοηθήσει τόν κ. Φίλη στά Ἑλληνικά του, γιατί ἄλλο εἶπε ὁ Μακαριώτατος καί ἄλλο ὁ κ. κοινοβουλευτικός ἐκπρόσωπος. Γιατί δέν κατάλαβε ἐκτός ἐάν συνειδητά διέστρεψε τόν λόγο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δέν ζήτησε ἀπό κανένα νά προσέλθει «ἐν μετανοίᾳ» σέ ἕνα διάλογο, εἶπε ὅμως κάτι σημαντικό. Ὅτι κάνοντας κανείς βιαστικές ἐνέργειες μπορεῖ νά τό μετανοιώσει, κάτι τελείως διαφορετικό ἀπό αὐτό πού εἶπε ὁ κ. Φίλης. Δεῦτε λοιπόν καί διαλεχθῶμεν ἐκ νέου.

Εἶναι γνωστές οἱ θέσεις τοῦ ΣΥΡΙΖΑ γιά τό θέμα σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας. Αὐτό τό θέμα ὁ Πρωθυπουργός τό ἔχει ἀναθέσει στόν Ὑπουργό Παιδείας καί ὁ Ὑπουργός ἔχει δηλώσει ὅτι δέν εἶναι τοῦ παρόντος. Μέ τήν ἀναφορά του λοιπόν σέ αὐτό τό θέμα ἄραγε στρέφεται ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας ἤ κάνει ἀντιπολίτευση στόν ἴ δ ι ο τόν Πρωθυπουργό; Τά λέει γιά νά ἀκούσει ἡ Ἐκκλησία τήν δήλωση του καί νά φοβηθεῖ, ἤ γιά νά τά ἀκούσει ὁ Πρωθυπουργός καί ἴσως καί ὁ Ὑπουργός τῆς Παιδείας;

Ὁ κ. Φίλης ἔκανε αὐτή τή δήλωση μέ ἀφορμή τήν ἔλευση τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τῆς Ἁγίας Βαρβάρας. Ἀλήθεια! Τί σχέση ἔχει τό ἕνα μέ τό ἄλλο; Μήπως εἶναι μιά σαφής ἀπειλή ἀπέναντι στήν πίστη τῶν πιστῶν; Μέγα τό ἀτόπημα τοῦ κ. ἐκπροσώπου, ἀλλά καί φθηνό σάν ἐπιχείρημα. Μήπως μᾶς λέει: «προσέχτε καλά, γιατί θά ἔχετε συνέπειες;». Μήπως ἐνοχλήθηκε ἀπό τήν πίστη τοῦ λαοῦ, ἀπό τό πλῆθος πού προσῆλθε καί προσέρχεται γιά νά προσκυνήσει τό Ἱερό Λείψανο; Μήπως ἐπιχειρεῖ νά καταστείλει τήν εὐλάβεια τοῦ λαοῦ μέ ἀπειλές; Ξαναγυρίζει λοιπόν στόν τόπο μας ἡ Ἀριστερά στόν Σταλινικό της μεσαίωνα τῶν ἀπειλῶν καί τῶν διωγμῶν;

Ανάκαμψη που θα διαιωνίσει την παρακμή;


 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Σαράντα ολόκληρα χρόνια (το λιγότερο) η ελλαδική κοινωνία δεν έχει να πιστέψει σε τίποτε άλλο πέρα από την αύξηση της καταναλωτικής ευχέρειας.

Κοινωνικούς στόχους δεν πρόβαλε (και δεν είχε) ποτέ καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα. Την «ανάπτυξη» την καταλαβαίνουν όλοι με όρους αποκλειστικά οικονομικούς – ωσάν να είναι άσχετη η δημιουργική πρωτοβουλία και παραγωγικότητα με την κατά κεφαλήν καλλιέργεια, άσχετη η δημιουργία υποδομών με την κοινωνική ευσυνειδησία κρατικών στελεχών και εργοληπτών του Δημοσίου.

«Πολιτισμός» σήμαινε πάντοτε: επιδοτήσεις «φίλα προσκείμενων» μετριοτήτων και ελισσόμενων στη δημοσιότητα τυχοδιωκτών. Και τα ρέστα, με το σταγονόμετρο, για συντήρηση μνημείων. Η «παιδεία», κοινότοπο και συνεχώς πανομοιότυπο ρητορικό φληνάφημα επαγγελιών, που εξαντλούνται σε ψηφοθηρικές «μεταρρυθμίσεις» του συστήματος εισαγωγής στα πανεπιστήμια, και αυξομειώσεις της προπαγάνδας στα σχολεία για την εμπέδωση του χρησιμοθηρικού αμοραλισμού των σπουδών και για τα «προοδευτικά» πλεονεκτήματα της αρνησιπατρίας.

Τα ωρολόγια προγράμματα της Α,Β και Γ Λυκείου που θα ισχύσουν από το επόμενο σχολικό έτος



Σύμφωνα με έγγραφο του υπουργείου Παιδείας  για το σχολικό έτος, 2015-2016 θα ισχύσουν :
Α. Τα Ωρολόγια Προγράμματα των Α’ και Β’ τάξεων του Ημερησίου Γενικού Λυκείου καθορίζονται με τον ν. 4186/2013 (ΦΕΚ Α’ 193) και
Β. Το Ωρολόγιο Πρόγραμμα της Γ’ τάξης του Ημερησίου Γενικού Λυκείου καθορίζεται με τον ν. 4327/2015 (ΦΕΚ Α’ 50).
Ειδικότερα:
Α  ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ

1. Η Α ́ Τάξη Ημερήσιου Γενικού Λυκείου αποτελεί τάξη αποκλειστικά γενικής παιδείας, στην οποία εφαρμόζεται πρόγραμμα μαθημάτων τριάντα πέντε (35) συνολικά ωρών εβδομαδιαίως. Ειδικότερα, εφαρμόζεται εκπαι− δευτικό πρόγραμμα τριάντα τριών (33) ωρών εβδο− μαδιαίως, με εννέα (9) μαθήματα, που είναι κοινό για όλους τους μαθητές και εκπαιδευτικό πρόγραμμα δύο (2) ωρών εβδομαδιαίως που αποτελείται από ένα (1) μάθημα επιλογής το οποίο επιλέγεται μεταξύ τεσσάρων μαθημάτων.
Τα μαθήματα του κοινού εκπαιδευτικού προγράμματος (γενικής παιδείας) είναι τα εξής:

Κυριακή 24 Μαΐου 2015

Σχεδόν νεκρά κόκκαλα και λάδια


Εκείνη την χρονιά, στο αγιορείτικο μοναστήρι μας, ήμουν αρχοντάρης και, μετά τον εσπερινό, κάναμε παρέα στους προσκυνητές, λέγαμε κανένα πνευματικό, πηγαίναμε κανέναν περίπατο.

Όμως εκείνη την χρονιά, είχαν συμβεί και πολλά άλλα. Μας έφυγε το καλύτερο αδερφάκι μας.

Και κάτι ακόμα. Ξημερώνοντας τα Εισόδια, στην Αγρυπνία, κάτι σαν θρόισμα, μέσα στο Καθολικό της μετανοίας μας, ο Γέροντας έβλεπε έναν προσκυνητή, και, στα θεμέλια, δύο πιθάρια γέμισαν λάδι. Ε, λοιπόν, ένα προσκύνημα στο δοχειό - τον χώρο που φυλάγουμε το λάδι - ήταν μία γερή εμπειρία και γιά εμάς και γιά τους προσκυνητές μας.

Δεν θυμάμαι ακριβή χρονολογία, αλλά σίγουρα θα είχε γυρίσει ο χρόνος.

Ένα απόγευμα λοιπόν μαζί μας ήταν και ένας πολύ σπουδαίος επιστήμονας γιά μία σοβαρή μελέτη.

Κατεβήκαμε στο δοχειό, είπαμε τα σχετικά, και, όταν ήταν να βγούμε από την σπηλαιόμορφη αποθήκη, μοιράσαμε στον καθένα από ένα μπουκαλάκι από το αχειροποίητο λαδάκι, το δώρο της Κυρίας Θεοτόκου.

Αγιος Σιλουανός: Ο θυμός και οι κραυγές εναντίον των αθέων δεν διορθώνουν τα πράγματα

Συζήτηση του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς με τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη

Όταν κάποιος επισκεφθή το Άγιον Όρος και δη τους ταπεινούς καλογήρους, μπορεί να συλλογισθή και να σκεφθή ότι αυτοί ζούν τεμπέλικη ζωή και χωρίς σκοπό.
Αυτό φαίνεται έτσι, όταν κάποιος βλέπει τα πράγματα εξωτερικά. Γιατί λίγοι είναι εκείνοι που θα μπορούσαν να καταλάβουν το φοβερό και χωρίς διακοπή πόλεμο που γίνεται μέσα στις ψυχές των μοναχών.
Αυτός ο πόλεμος είναι σχεδόν υπερφυσικός, αόρατος και (διεξάγεται) όχι μόνο εναντίον των δαιμονικών δυνάμεων των αρχόντων του σκότους, αλλά για τους αρχάριους και εναντίον της σαρκός, δηλαδή κατά της σαρκικής επιθυμίας και των παθών.
Στα γραπτά του ο πατήρ Σιλουανός περιγράφει πως αυτός ο πόλεμος τον έφερε στην απόγνωση και σχεδόν μέχρι την αυτοκτονία. Η Παναγία Θεοτόκος φανερώθηκε σ’ αυτόν όταν περνούσε το δυσκολότερο πόλεμο κατά των παθών και τον απεκάθηρε από τις ακαθαρσίες, τις σαρκικές επιθυμίες και τους λογισμούς. Ο Χριστός φανερώθηκε σ’ αυτόν και τον ενδυνάμωσε, ώστε να νικήση και να βασιλεύση επάνω στους γήινους λογισμούς και τα πονηρά πνεύματα. Καί έτσι αφού πέρασε ένα τέταρτο αιώνος με δυνατό και κοπιαστικό πόλεμο, έφθασε στη νίκη. Ενώ μέχρι τότε αναζητούσε τον Θεό, έφθασε στην θεογνωσία, και από μαθητής, έγινε δάσκαλος.
Ο Γέροντας Σιλουανός ήταν και δικός μου δάσκαλος. Μιά φορά τον ρώτησα:

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός, Ποιµένες καὶ λύκοι



Ποιµένες καὶ λύκοι

«εἰσελεύσονται... λύκοι βαρεῖς, μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Πράξ. 20, 29-30)

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου ∆. Μεταλληνοῦ

ΚΑΙΡΙΑ σηµασία γιὰ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Ἀπ. Παύλου, ποὺ µᾶς παρέδωσε ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ βιβλίο τῶν «Πράξεων». Μὲ τὸν θεῖο φωτισµὸ του ὁ Ἀπόστολος προδιαγράφει τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, τὶς περιπέτειές της µέσα στὸν κόσµο. Καὶ τονίζει ἀπερίφραστα ὅτι τὸ µεγαλύτερο κακὸ θὰ εἶναι ἡ ἐµφάνιση τῶν «λύκων», ποὺ θὰ τολµοῦν θρασύτατα νὰ παίρνουν τὴν θέση τῶν Ποιµένων. Ποιµένες καὶ «λύκοι» παρουσιάζονται παράλληλα ἀπὸ τὸν Ἀπ. Παῦλο, γιὰ νὰ φανεῖ ἡ οὐρανοµήκης διαφορά τους.

Ποιµένες τῆς ποίµνης τοῦ Χριστοῦ

Πνευµατοπρόβλητοι ἐπίσκοποι τοῦ ποιµνίου εἶναι οἱ γνήσιοι Ποιµένες. Ἐπιφορτισµένοι δηλαδὴ µὲ τὴν ἀδιάκοπη φροντίδα καὶ τὴν ἐπίβλεψη τῶν πιστῶν, γιὰ νὰ µείνουν µέσα στὸ Σῶµα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ σωθοῦν. Ὅ,τι περισσότερο βαρύνει στὴ συνείδηση τῶν Ποιµένων εἶναι, ὅτι τὸ ποίµνιο, τὸ σύνολο τῶν πιστῶν, δὲν ἀνήκει σ᾽ αὐτούς, δὲν εἶναι δικό τους, ἀλλὰ τοῦ ΜΟΝΟΥ Μεγάλου Ποιµένος, τοῦ Χριστοῦ. Σῶµα δικό Του εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Γι᾽ αὐτὸ καὶ λέγεται «σῶµα Χριστοῦ» καὶ ὄχι «σῶµα χριστιανῶν». Γιατί αὐτὸς ἔσωσε τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν κατέστησε σῶµα Του µὲ τὸ πανάγιο Αἷµα Του. Γι᾽ αὐτὸ µὲ «προσοχή», µὲ στοργὴ καὶ ἀγάπη, φροντίζουν οἱ Ποιµένες γιὰ τὸ ποίµνιο, ποὺ ὁ Χριστὸς τοὺς ἐµπιστεύθηκε (πρβλ. Ἰωάν. κα´ 15 ἑ.), πρόθυµοι πάντα νὰ θυσιασθοῦν γι᾽ αὐτό, γιὰ τὴν προκοπή του.

Ἁπλῶς ἡ πλειοψηφία τῆς Συνόδου ἢ οἱ Θεούμενοι;


 

Γράφει ὁ πατὴρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς τῶν Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Πράξ. Ἀποστ. Κ΄ 16-18 & 28-36)

Τὴν Κυριακὴ πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τὴν μνήμη τῶν 318 θεοφόρων Πατέρων ποὺ συγκρότησαν τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸ 325 στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας.
Ὁ Ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὁ συγγραφέας τοῦ Βιβλίου τῶν Πράξεων, καταγράφει ἐπακριβῶς καὶ μὲ δέος τοὺς τελευταίους αὐτοὺς λόγους τοῦ Ἀπ. Παύλου, οἱ ὁποῖοι εἶναι καὶ προφητικοί, ἀφοῦ ἀναφέρεται στὴν ἔλευση τῶν λύκων, «λύκοι βαρεῖς» μετὰ τὴν ἄφιξή μου.
Ἐπισημαίνει πὼς ὀφείλουν καὶ ὅτι πρέπει νὰ παραμένουν ἄγρυπνοι οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ προστατεύουν τὸ ποίμνιο.
Αὐτὸ λοιπὸν τὸ δυναμικὸ ἀπὸ κάθε ἄποψη κείμενο, καλεῖ τὸν κάθε πιστὸ χριστιανό, ἀφ' ἑνὸς νὰ γνωρίσει σωστὰ τὴν Ἀποστολική μας πίστη, ἀφ' ἑτέρου νὰ προσέχει ὥστε νὰ μὴ βαδίζει ἀμέριμνος στὴν πνευματική του στράτα. Ἡ ἀμεριμνησία στὰ πνευματικὰ ἀποτελεῖ μεγάλο κακὸ καὶ τοῦτο διότι καιροφυλακτοῦν οἱ «βαρεῖς λύκοι» γιὰ νὰ ἀποσπάσουν τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸ λογικὸ ποίμνιο καὶ φυσικὰ νὰ τὴν κατασπαράξουν.
Ὅμως, εἴπαμε στὴν ἀρχὴ ὅτι, αὐτὸ τὸ Ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα εἶναι ἀφιερωμένο στὴν τιμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ποὺ ἐπιβάλλεται νὰ θυμόμαστε καὶ κυρίως νὰ διδασκόμαστε ἀπὸ τοὺς ἱερούς τους ἀγῶνες.
Μᾶς δίνεται λοιπὸν ἡ εὐκαιρία νὰ ὑπογραμμίσουμε κάποιες ἀλήθειες καὶ γιὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἀλλὰ καὶ γενικώτερα νὰ δοῦμε τὸν Ἱερὸ θεσμὸ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Σάββατο 23 Μαΐου 2015

Κήρυκας υπέρ της ομοφυλοφιλίας σύμβουλος του Βατικανού



Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο διορισμός από τον Πάπα του πρώην ηγουμένου (1992-2001) του τάγματος των ιεροκηρύκων (Δομινικανών) Τίμοθι Ράντκλιφ ως συμβούλου του Ποντιφικού Συμβουλίου για τη δικαιοσύνη και την ειρήνη προκαλεί έντονες αντιδράσεις σε ρωμαιοκαθολικούς κληρικούς και λαϊκούς σε όλο τον κόσμο. Ο εν λόγω κληρικός έχει ταχθεί ανοικτά υπέρ της ομοφυλοφιλίας.

Ο Ράντκλιφ το 2005 δήλωσε πως η ομοφυλοφιλία δεν πρέπει να είναι αιτία αποκλεισμού των ανδρών από την ιεροσύνη, αλλά αντίθετα θα έπρεπε να αποκλείονται από την ιεροσύνη όσοι αρνούνται την προσέλευση των ομοφυλόφιλων σ’ αυτήν.

Το 2006 σε διάλεξή του στο Λος Άντζελες ο Ράντκλιφ πρότεινε στους ακροατές του να γνωρίζουν και να αποκτούν σχέσεις με ομοφυλόφιλους, να διαβάζουν βιβλία που έχουν σχέση με την ομοφυλοφιλία, να παρακολουθούν έργα με ομοφυλόφιλους και να προσέχουν τι λένε, «όπως προσέχουν τον λόγο του Κυρίου», για να καταλάβουν το πώς σκέπτονται...

(Τά Ἅγια Λείψανα). Ποιός εἶναι ὁ σκοπός ὕπαρξης τῶν Ἁγίων Λειψάνων στήν Ὀρθοδοξία μας καί πῶς μποροῦμε νά σταθοῦμε καί νά ἀξιοποιήσουμε τήν ἰαματική τους Χάρη καί εὐλογία. Συνέντευξη μέ τόν μακαριστό γέροντα π.Ἰάκωβο Τσαλίκη, προηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Δαυίδ Εὐβοίας.


Τό ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα εἶναι ἀπό τήν ἐκπομπή Ράδιο-Παράγκα τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Τήν ἐκπομπή παρουσίαζε ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος.


π. Ἰάκωβος: Μιά μέρα θ᾽ ἀναστηθοῦν π. Κωνσταντῖνε μου, κατά τή βουλή καί τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ πού μᾶς εἶπε καί ὁ Χριστός μας «καί πάντες ἀναστήσονται». Καί ὅτι ὀστέα γυμνά ἐκβλύζουν ἰάματα, ἀλλά μέσα σ᾽ αὐτά τά λείψανα, τά ἱερά, κατοικοῦσε ἤ κατοικεῖ ψυχή ἀθάνατος κι ὅσο καί νά φθαροῦν μέσα στό χῶμα καί μέσα στή γῆ κάποτε μιά μέρα θά λάβουν ζωή αὐτά τά λείψανα καί τά ὀστά αὐτά, πάτερ Κωνσταντῖνε, καί θά ἀναστηθοῦν καί θά παρουσιαστοῦν πάλι στόν Δεσπότη Χριστό ὅπως, μέ συγχωρεῖτε, ἤμασταν καί πρῶτα ἀλλά καί μέ τό σῶμα, κι ὅτι θά λάβουν ζωή τά λείψανα αὐτά.
π.Κ.Σ.: Πάτερ Ἰάκωβε, ἔχετε ἐκεῖ τά λείψανα τοῦ ὁσίου Δαυίδ. Μήπως μπορεῖτε νά μᾶς πεῖτε μερικά πράγματα γιά τήν ἐνέργεια πού κάνουν τά λείψανα αὐτά.
π. Ἰάκωβος: Πατέρα Κωνσταντῖνε, τά ἅγια λείψανα τοῦ ὁσίου Δαυίδ τά βλέπετε γυμνά ὀστέα. Ἀναβλύζουν ἰάματα καί δίδουν θεραπεία καί θεραπεύουν κάθε κακή ἀρρώστια, ὅπως τόσα καί τόσα πράγματα πού βλέπουμε στίς μέρες μας, αὐτά πού σᾶς ἔλεγα προηγουμένως στόν ὅσιο καί στόν ἅγιο Δαυίδ ἀλλά καί στόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Ρῶσσο.
Πάτερ Κωνσταντῖνε μου, ἐδῶ ὁ ἅγιος Δαυίδ, τά λείψανά του, ἔχουν θαυματουργική δύναμη, διότι μέσα σ᾽ αὐτά κατοικοῦσε ἡ ἀθάνατος ψυχή καί κατοικοῦσε πάτερ μου, κατοικεῖ, καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Λοιπόν, κάνουν πολλά θαύματα ὅταν σταυρώσουμε ἕναν ἄνθρωπο μέ τήν ἁγία του κάρα. Θεραπεύει ἀπό καρδιά, πού ἔρχονται στό μοναστήρι πολλοί ἄνθρωποι πονεμένοι, ἀπό καρκίνο, ἀπό διάφορες κακές ἀρρώστιες καί δύσκολες, καί θεραπεύει πάτερ μου κάθε κακή ἀσθένεια. Καί βλέπουμε ὅτι μέσα σ᾽ αὐτά τά ὀστά, τά ἅγια λείψανα, κατοικεῖ πάτερ μου, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, πάτερα Κωνσταντῖνε. Καί εἶναι πολύ θαυματουργός ὁ Ἅγιος καί κάνουν πάντα τά θαύματά τους οἱ Ἅγιοι ὅταν κι ἐμεῖς ἔχουμε πίστιν Θεοῦ. Πῶς λέγει ὁ Χριστός μας «ἔχετε πίστιν Θεοῦ, αἰτεῖτε καί δοθήσεται». Εἶναι, πάτερ μου, ζωντανή ἡ χάρις τῶν Ἁγίων καί τά ἱερά λείψανα ἔχουν θαυματουργική δύναμη καί δίνουν, πάτερ μου, ἰάσεις καί δίνουν, πάτερ μου, ἁγιασμό καί στό σῶμα καί στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.

Ανάληψη, η δοκιμασία του λογικού (Φώτης Κόντογλου)



Ο σημερινός άνθρωπος δεν έχει καμιά σχέση με το υπερφυσικό. Δεν πιστεύει πως υπάρχει τίποτα πέρα από τα φυσικά φαινόμενα, και πολύ περισσότερο δεν πιστεύει πως μπορεί να γίνει τίποτα έξω από τους φυσικούς νόμους. Όχι μοναχά ο άθρησκος άνθρωπος, μα κι αυτός που λέγει πως είναι Χριστιανός, κι αυτός δεν πιστεύει στα υπερφυσικά. Ο Χριστιανισμός έχει γίνει για πολλούς ένα σύστημα λογικό και ηθικό, ώστε να μην έρχεται σε αντίθεση με τη λογική τους. Ενώ η βάση της θρησκείας αυτής είναι το υπερφυσικό, οι σημερινοί Χριστιανοί κρατήσανε απ’ αυτή ό,τι δεν χρειάζεται την πίστη για να το παραδεχθούνε, κι ό,τι είναι αποκαλυπτικό το πετάνε ή το παρασιωπούνε...

Αλλά, αληθινός Χριστιανός δεν είναι κανένας αν δεν εξοικειωθεί με το θαυμαστό και το υπερφυσικό. «Δει υπέρ την επιστήμην δραμείν», όπως λέγει ο Πλωτίνος. Αλλά αυτό, για τους «λογικούς» ανθρώπους, είναι τρέλλα. Κατά την ελληνική φιλοσοφία θάτανε ανόητος ο άνθρωπος που θα περιφρονούσε τη λογική. Ο Δανός φιλόσοφος Κίρκεγκαρντ λέγει: «Το να πιστεύει κανένας εναντίον της λογικής είναι μαρτύριο». Η δίψα της γνώσης βασανίζει τον άνθρωπο. Για όποιον, με τη χάρη του Θεού, λυτρώθηκε απ’ αυτή τη δίψα, το να πιστεύει κάποια πράγματα που δεν τα παραδέχεται το λογικό του, όχι μοναχά δεν είναι μαρτύριο, αλλά λύτρωση από μια τυραννική δύναμη.

Ποιο θάνατο θανάτωσε ο Χριστός;


jesus_anastasi_2
(Ιωάν. Κων. Κορναράκη, Ομ. Καθηγητού του Παν/μίου Αθηνών)

Ο Χριστός, με τη σταυρική του θυσία, θανάτωσε τον θάνατο! Ποιόν όμως θάνατο; Τον θάνατο στον οποίο παραδόθηκε ο Αδάμ με τη βρώση του απαγορευμένου καρ­πού του δέντρου της γνώσης καλού και πονηρού. Αυτός ήταν ο κυρίως θάνατος, ο πνευματικός. Ο σωματικός ή­ταν πλέον συνέπεια του πνευματικού θανάτου και αφορούσε στο τέρμα ή τη χρονική λήξη της ψυχοσωματικής ζωής του ανθρώπου.
Με τον πνευματικό θάνατο νεκρώθηκε το «κατ’ εικό­να», δηλαδή νεκρώθηκαν τα θεουργά στοιχεία του «κατ’ εικόνα», το νοερό και το αυτεξούσιο. Οι νοερές λειτουρ­γίες της ψυχής και η ικανότητα της άσκησης της ελευθερίας του Αδάμ, σύμφωνα με τις θεουργικές προδια­γραφές του «κατ’ εικόνα»! Κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης, ο πνευματικός θάνατος είναι η ακινησία της νοεράς ουσίας προς το αγαθό, επειδή η ακινησία αυτή σημαίνει «ζωής αναχώρησιν».
Σωματικά ο Αδάμ συνέχισε να ζει και μετά την παρά­βαση της εντολής του Θεού. Συνέχισε να υπάρχει και να κινείται και να εργάζεται, αλλά δεν είχε μέσα του ζωή, δεν είχε πλέον την κυρίως ζωή! Ήταν παγιδευμένος στον πνευματικό θάνατο τον οποίο μετέδωσε, ως γενάρχης, σε όλους τους ανθρώπους!
Στο σταυρό του ο Χριστός αυτόν τον πνευματικό θάνα­το θανάτωσε, ο οποίος ήταν η αιτία του χωρισμού του ανθρώπου από τον Θεό, δηλαδή του θανάτου της ψυχής!
*
Ποιές ευεργετικές άραγε συνέπειες για τον άνθρωπο προέκυψαν από τον σταυρικό θάνατο του Χριστού; Ποιό ήταν το κέρδος του ανθρώπου της πτώσης, ο οποίος διά του μυστηρίου του Βαπτίσματος έγινε μέλος του Σώματος του Χριστού, «του παραδόντος εαυτόν εις θάνατον» υπέρ αυτού;
Εν προκειμένω ο απ. Παύλος, γράφοντας στους Φιλιππησίους, θα σημειώσει· «Εμοί γαρ το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος». Και θα συμπληρώσει μάλιστα, πολύ μεγαλύτερο κέρδος από το ζην «πολλώ γαρ μάλλον κρείσσον».
Ποιο είναι λοιπόν αυτό το κέρδος; Ποιές είναι οι ευεργετικές-λυτρωτικές συνέπειες για τον ανακαινιζόμενο εν Χριστώ άνθρωπο;

Η πρακτική θεολογία του Αγίου Σιλουανού................

Ο άγιος Σιλουανός μας άφησε ένα πολύ πλούσιο θεολογικό υλικό. Υπάρχουν θέματα στην θεολογία του Σιλουανού που κανείς δεν είχε διατυπώσει στο παρελθόν με τον ίδιο τρόπο.

[Για παράδειγμα,] Λέει ότι υπάρχουν δύο μορφές ταπείνωσης: η μία είναι η ασκητική ταπείνωση, μέσω της μετανοίας, «είμαι χειρότερος από όλους» και η άλλη η θεία Ταπείνωση του Χριστού. Δηλαδή ότι είναι ίδιον του Θεού εκ της φύσεώς Του που είναι απερίγραπτος. Ποτέ δεν συνάντησα σε άλλους αυτή την διαφοροποίηση μεταξύ της ασκητικής ταπεινώσεως και της ταπεινώσεως που προσιδιάζει στον Θεό ως χαρακτηριστικό του. Ένα άλλο σημείο: Κανείς δεν μπορεί να αγαπά ολόκληρη την κτίση, κ.λπ. και να προσεύχεται για ολόκληρη την κτίση αν αυτό δεν γίνεται εν Αγίω Πνεύματι. Και η προσευχή για τους εχθρούς είναι χαρακτηριστικό αυτών που είναι φορείς του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτόν τον λόγο λέει ότι αυτός που δεν αγαπά τους εχθρούς δεν έχει γνωρίσει ακόμη τον Θεό όπως πρέπει να τον γνωρίσουμε. Προσέξτε αυτό το σημείο. Γιατί το εκφράζει έτσι; Δεν υπάρχει τίποτε παρόμοιο σε κανένα πατερικό κείμενο…

Είναι σίγουρο ότι ο άγιος Σιλουανός είναι ένας άγιος που συγκαταχωρείται στην χορεία, στην παράδοση των μεγάλων πνευματικών Ορθοδόξων Πατέρων, αλλά...
έζησε και εξέφρασε αυτό που ζούσε με ένα τρόπο εντελώς πρωτότυπο. Επί πλέον γράφει για πράγματα εξαιρετικά βαθιά με λέξεις πολύ απλές. Αυτό που λέτε σχετικά με το θέμα αυτό είναι πολύ σημαντικό και πολύ διαφωτιστικό.

Η Ακαδημαϊκή Θεολογία κατά τον Αρχιμανδρίτη Σωφρόνιο τού Έσσεξ

Εικόνα: π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ

Διπλωματική Μεταπτυχιακή εργασία
π. Matthew Penney

Εισαγωγή



"Πας άνθρωπος οιοσδήποτε και εάν είναι, οπουδήποτε και εάν ζη, οιανδήποτε θέσιν και εάν κατέχη, πεπαιδευμένος ή απαίδευτος, πλούσιος ή πένης, επιφανής ή παντελώς άσημος, εν νεότητι, εν ωρίμω ηλικία ή εν γήρατι, εν ημέραις χαράς ή συμφοράς προβληματίζεται "εκ βαθέων" και μετ' εντάσεως, ή ακροθιγώς, επί του νοήματος της ζωής και θέτει προ εαυτού το ερώτημα: Τι εστιν αλήθεια;" [1,2]
Με αυτά τα λόγια ο Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος, θέτει την υπαρξιακή αγωνία που διακατέχει τον άνθρωπο για το νόημα της αλήθειας. «Τι εστιν αλήθεια;» ένα διαχρονικό ερώτημα της ανθρωπότητας αλλά και ένα ζητούμενο στην εποχή μας, χωρίς όμως την προσδοκία μιας απάντησης. Όπως στην εποχή του Αγίου Σιλουανού και του π. Σωφρονίου, έτσι και τώρα είκοσι χρόνια μετά την κοίμησή του η αγωνία στην αναζήτηση της αλήθειας είναι ακόμα πιο εμφανής. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη προσφορά του π. Σωφρονίου. Οι διδαχές του είναι η θεοφόρος προσπάθεια να προσφέρει ελπίδα στους ανθρώπους της εποχής του αγγίζοντας, ακόμη εναργέστερα θα λέγαμε, και το σήμερα. Οι πνευματικές νουθεσίες του είναι καρπός εμπειρίας· της πολύπειρης γνώσης και εκπαίδευσής του, της ιδιαίτερης σχέσης με τον πνευματικό του πατέρα τον Άγιο Σιλουανό, και το πιο σημαντικό, των επανειλημμένων επισκέψεων της μυστικής εμπειρίας της θείας χάρης.

Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

«Μαζεύουν και τον ιδρώτα ακόμη των φτωχών και γεμίζουν ένα σωρό καντήλια και καμπαναριά…»


Σύμφωνα με μια διδαχή (από αυτές που δεν πολυπροβάλλουν οι λεγόμενοι «συντηρητικοί» της ελλαδικής Εκκλησίας), του άγ. Παϊσίου του Αγιορείτη,«Μαζεύουν και τον ιδρώτα ακόμη των φτωχών και γεμίζουν ένα σωρό καντήλια και καμπαναριά, νομίζοντας ότι έτσι δοξολογείται ο Θεός. Αυτού του είδους όμως η ευλάβεια είναι σαν την ευλάβεια την οποία είχαν πολλοί Ρώσοι κληρικοί, οι οποίοι έγιναν αιτία, χωρίς να το θέλουν, τα καντήλια, οι πολυέλαιοι και οι καμπάνες να γίνουν κανόνια και να κτυπήσουν την ίδια την Εκκλησία του Χριστού».*

Αυτό που έλεγε ο π. Παΐσιος τον φέρνει στις ίδιες απόψεις με τον π. Αρσένιο που έγραψε τα βιβλία σχετικά με την προεπαναστατική κατάσταση στην Ρωσσία, με την οσ. Μαρία Σκομπτσόβα που είχε προβλήματα τέτοιου είδους με τις συμμονάστριές της, με τον π. Τύχωνα («γέροντα» του π. Παΐσιου και ρωσικής καταγωγής).
Επίσης, μας δείχνει πως οι Άγιοι γενικά ενδιαφέρονται για τα ουσιώδη (εικόνες του Θεού) παρά για τα τυπικά. Μια ακόμη καταπληκτική διδαχή του μας μιλάει για το ως πού πρέπει να φτάνει η ανοχή σε ένα άνθρωπο κοινωνικά αδικημένο, με βάση τα λόγια του Ευαγγελίου: «Κανονικά πρέπει να νοιώση κανείς την ενοχή, που δεν κατάλαβε την ανάγκη του άλλου, για να του δώση αυτό το οποίο χρειάζεται, αλλά τον οδήγησε στην κλεψιά. Έπρεπε να το είχε σκεφθή νωρίτερα. Είμαστε σαρκικά αδελφοί όλοι οι άνθρωποι και εμείς οι Χριστιανοί είμαστε και σαρκικοί και πνευματικοί αδελφοί. Είναι καλό να αδικώ τον αδελφό μου; Να έχω εγώ 3-4 διαμερίσματα και εξοχικό και ο άλλος να μην έχη τίποτε; Είναι δίκαιο αυτό; Είναι σωστό; Δεν θάπρεπε να του δώσω;»**

Ένας πνευματικός άνθρωπος, όταν θέλη να βοηθήση κάποιον, προσπαθεί να τον συνδέση με τον Χριστό και όχι να τον δέση με τον εαυτό του. (Άγιος Παΐσιος)

Ένας πνευματικός άνθρωπος, όταν θέλη να βοηθήση κάποιον, προσπαθεί να τον συνδέση με τον Χριστό και όχι να τον δέση με τον εαυτό του. 
Στην συνέχεια χαίρεται, όταν καταφέρη να τον συνδέση με τον Χριστό, και ο άλλος αγωνίζεται προσβλέποντας στον Χριστό. Τότε και ο ένας και ο άλλος έχει τον μισθό του και τα πράγματα πάνε κανονικά.

Όταν όμως ο άνθρωπος αγωνίζεται και κοιτάζη πώς να ευχαριστήση αυτόν που προσπαθεί να τον συνδέση με τον Χριστό, αν δηλαδή μια ενέργειά του θα στενοχωρήση ή θα χαροποιήση εκείνον, και δεν κοιτάζη πως ο Χριστός βλέπει αυτήν την ενέργειά του, τότε ούτε τον άνθρωπο που τον βοηθάει ευχαριστεί, ούτε τον Χριστό, αλλά ούτε ο ίδιος ωφελείται, γιατί δεν δέχεται θεϊκή βοήθεια. Δηλαδή ούτε ο Χριστός ούτε ο πνευματικός χαίρεται γι’ αυτό το οποίο κάνει, αλλά ούτε ο ίδιος βοηθιέται, για να ξεπεράση μια δυσκολία. 
Ας υποθέσουμε ότι ψάλλει μια αδελφή και σκέφτεται: «Άραγε ψάλλω καλά; Θα χαρή η Γερόντισσα;». Ε, αυτή δεν βοηθιέται. Ενώ, αν ψάλλη για τον Χριστό, τα πράγματα πάνε κανονικά· και καλά θα ψάλη και την Γερόντισσα θα ευχαριστήση.

Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Κωνσταντίνος ο Μέγας και η ιστορική αλήθεια

Του π. Γ. Δ. Μεταλληνού, τ. Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπ. Αθηνών
Πηγή: Απομαγνητοφωνημένη ομιλία

Η εορτή του αγίου Κωνσταντίνου και της μητέρας του, της αγίας Ελένης, που είχαμε πριν από δύο μέρες, επικαιροποιεί το θέμα το οποίον εξαγγείλατε προηγουμένως.

Η σωστή χρήση των πηγών

Είναι γεγονός ότι η στάση των ιστορικών απέναντι στο Μέγα Κωνσταντίνο είναι αντιφατική. Για άλλους υπήρξε μέγα αίνιγμα ή στυγνός δολοφόνος και καιροσκόπος, για άλλους δε, το μέγα θαύμα της ιστορίας. Αυτό συμβαίνει διότι επικρατούν συνήθως ιδεολογικά κριτήρια και παραταξιακές εκτιμήσεις ερήμην των πηγών. Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στο χώρο της ιστορίας, που οδηγεί αυτόχρημα στην αυτοκατάργηση του ιστορικού και των ερευνών του, είναι η χρησιμοποίηση της ιστορίας με οποιεσδήποτε διασκευές της κατά το δοκούν, ώστε να χρησιμοποιείται για να αποδειχθούν πράγματα που ιστορικά δεν θεμελιώνονται. Ένα άλλο επίσης πρόβλημα είναι όχι μόνον η ιδεολογική χρήση της ιστορίας και των πηγών ακόμη, αλλά είναι και ο ιστορικός αναχρονισμός. Να επιχειρούνται δηλαδή ερμηνευτικές προσβάσεις στα ιστορικά γεγονότα και στα ιστορικά πρόσωπα μέσα από κρίσεις και προϋποθέσεις του παρόντος, του οποιουδήποτε παρόντος. Γνωρίζετε ασφαλώς όλοι ότι όταν συντάσσει κανείς μια ιστορική διατριβή και μάλιστα αν είναι διδακτορική διατριβή που είναι η σημαντικότερη εργασία ενός επιστήμονος, παραθέτει ένα εισαγωγικό ή πρώτο κεφάλαιο που αναφέρεται στην εποχή μέσα στην οποία τοποθετούνται τα θέματα με τα οποία ασχολείται. Αυτή η τοποθέτησις είναι απολύτως αναγκαία, σφαιρική από πάσης πλευράς τοποθέτηση, για να μπορεί κανείς τα συμπεράσματα τα οποία θα συναγάγει, να τα τεκμηριώνει και μάλιστα κατά τρόπον αναμφισβήτητον. Ο ιστορικός αναχρονισμός και η ιδεολογική χρήση της ιστορίας, επαναλαμβάνω, είναι από τις μεγαλύτερες αρρώστιες των ασχολουμένων με την ιστορία, στην εποχή μας περισσότερο. Επίσης, είναι δυνατόν, να στοχάζεται κανείς εις τα ιστορικά γεγονότα ερήμην των πηγών. Αυτό είναι μυθιστόρημα, δεν είναι ιστορία.

ΤΑ ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΙΑ & ΟΙ ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΗΔΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓ.ΕΛΕΝΗ ΣΕΡΡΩΝ

Τα Αναστενάρια είναι ένα ιδιότυπο λατρευτικό έθιμο που συνδέεται με την εορτή των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Κύρια χαρακτηριστικά του είναι ο εκστατικός χορός και η πυροβασία ανδρών και γυναικών οι οποίοι ονομάζονται επίσης αναστενάρια, νεστενάρια, νιστινάρια και αναστενάρηδες.

Ο λαογράφος Γ. Λεκάκης αναφέρει, ότι επί εποχής του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, οι ορφικοί (ορφανοί) υπήκοοί του τελούσαν προς τιμήν του τα ορφικά μυστήρια. Αυτά ήταν θρησκευτικά μυστήρια, υπέρ του Ορφέως Οιάγρου, που ο ίδιος ο αυτοκράτορας τους επέτρεψε να συνεχίζουν ελεύθερα να τελούν. Έτσι και μετά τον θάνατό του ( και την αγιοποίησή του), οι πιστοί του συνέχισαν να τελούν στη μνήμη του αυτές τις εορτές, στα ονομαστήρια του άγιου αυτοκράτορα.

Τα Αναστενάρια τελούνταν παλιότερα σε μια μικρή περιοχή της επαρχίας Σωζοαγαθουπόλεως της Β.Α. Θράκης. Η περιοχή αυτή λεγόταν «Τυφλή Επαρχία», επειδή περιβάλλεται από ψηλά βουνά, που καθιστούσαν δύσκολη την επικοινωνία με τα γειτονικά μέρη. Κέντρο της εκδήλωσης αποτελούσε το Κωστί, το μεγαλύτερο χωριό της περιφέρειας. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1923, οι κάτοικοι της παραπάνω περιοχής της Θράκης εγκαταστάθηκαν σε διάφορα μέρη, κυρίως της Μακεδονίας όπου μαζί με τα άλλα έθιμα μετέφεραν και τα Αναστενάρια. Έτσι το έθιμο μεταφυτεύθηκε στην Αγία Ελένη Σερρών, αλλά και στην Κερκίνη , στον Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, στη Μελίκη Ημαθίας και στη Μαυρολεύκη Δράμας. 

Η άρρητος θέα του αναστημένου Χριστού



Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος
Η ΑΡΡΗΤΟΣ ΘΕΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅσοι ἀξιωθοῦμε, θά βλέπωμε τό ἄρρητο Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Λέγει ὁ Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής «ὀψόμεθα αὐτόν καθώς ἐστί», διότι καί ἐμεῖς θά εἴμεθα τότε ὅπως εἶναι Ἐκεῖνος. Μόνο τά ὅμοια βλέπουν τά ὅμοιά τους. 

Τότε, μέ τά νέα μας ''μάτια'', θά βλέπωμε τόν ἀναληφθέντα Θεόν Λόγον καί μέ τήν νέα αἴσθησι τῆς ''ἀκοῆς'' θά ἀκοῦμε τά ἄρρητα-ἄκτιστα ρήματα τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ἀναστάς Χριστός μᾶς διαβεβαίωσε, ὅτι μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων θά εὑρίσκεται ἀνάμεσά μας. Ὅμως ἐπειδή ἡ θέα Του εἶναι ἄρρητος, γι᾽ αὐτό, ἐνῷ εἶναι ἀναμεσά μας, δέν θεᾶται.

Παρά ταῦτα κάποιες φορές οἱ ἄξιοι ἐπιτρέπεται νά ''βλέπουν'', ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, τό ἀθέατο Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ σέ διαφορετική μορφή καθώς καί τό θεῖο Φῶς.

Κάθε πιστός πρέπει πρῶτα νά ἀκούση-ἐνστερνισθῆ τά κτιστά λόγια τοῦ Χριστοῦ τά κατατεθειμένα στό Εὐαγγέλιο καί μετά θά ἀκούση τά ἄρρητα-ἄκτιστα λόγια Του μέ τήν νέα αἴσθηση τῆς ''ἀκοῆς''. Αὐτό θά αὐξάνη ἀχρόνως στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά πρέπει νά ξεκινάει ἀπό ἐδῶ καί τώρα (π.χ. ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἄκουσε ἄρρητα ρήματα).

Για νά μπορέση ὁ ἄνθρωπος νά ἰδῆ καί νά ἀκούση τόν δεδοξασμένο Χριστό, πρέπει προηγουμένως νά δεχθῆ τήν ἄκτιστο θεία ἐνέργεια («ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς»). Στήν ἔνδοξη Βασιλεία Του, αὐτό εἶναι δεδομένο. 

Ὅλα αὐτά καθίστανται δυνατά μόνο μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπου ἡ μεθεκτή Χάρις εἶναι δρῶσα καί ἄκτιστος, καί ἔτσι δύναται νά ἑνωθῆ ὁ κτιστός ἄνθρωπος μέ τόν ἄκτιστο Θεό.

Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

Εκ παιδείας άρξασθαι, αλλιώς τετέλεσται...



Στις εξετάσεις στη νέα ελληνική γλώσσα (κάποτε «έκθεση ιδεών») ετέθη στους νεαρούς βλαστούς του έθνους το θέμα της «Προστασίας κι αξιοποίησης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς», και ετέθη από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έχει θέσει εκτός πεδιάς και παιγνιώδους διδασκαλίας ακόμα και τον «Επιτάφιο» τουΠερικλή, έτσι όπως τον κατέγραψε ο Θουκυδίδης, ως την πρώτη και τέλεια δήλωση (διακήρυξη, αν προτιμάτε) της Δημοκρατίας για τον εαυτόν της.
Ετέθη από ένα σύστημα (όχι μόνον το εκπαιδευτικό) προς πραγμάτευσιν στους παίδες, κορίτσια κι αγόρια, ένα θέμα που αυτό το σύστημα δολοφονεί καθημερινώς, όταν στο κρατούν γλωσσάρι η λέξη «μουσείο» δηλώνει τόπον αραχνώδη κι αποστεωμένον, όταν στην κρατούσα πρακτική η επίσκεψη σε έναν αρχαιολογικό χώρο (συνήθως εκπάγλου ομορφιάς) θεωρείται μπανάλ τε και πασέ.
Αλήθεια, τι ζητείται απ’ τους εξεταζόμενους να γράψουν, άμουσοι οι ίδιοι από ανάλογα βιώματα και ξένοι απ’ τη χάρη της ευχάριστης διδασκαλίας (η οποία αφήνεται στο φιλότιμο των καλών εκπαιδευτικών), ενώ υπονομεύεται απ’ το ίδιο το πρόγραμμα σπουδών.
Αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, τα ανθρωπιστικά γράμματα, η γλώσσα, η ιστορία, η λογοτεχνία, η κοινωνιολογία κι άλλα μαθήματα διδάσκονται έτσι ώστε πολλοί έφηβοι κι αμέσως μετά νεαροί πολίτες να μένουν άνευ επαφής με έναν φιλοσοφημένο τρόπο ζωής (κενό που αργότερα μόνον ένα μικρό μέρος καλύπτει μέσω της τριβής του με την κοινωνία ή τη δική του αεί εκπαίδευση στα γράμματα και τις τέχνες).