Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Τί άραγε υπάρχει στις τέσσερις γωνιές της γης, θνητέ άνθρωπε, το οποίο
μπορεί να μας κάνει περήφανους, παρεκτός ανοησίες και δαιμονικές
ψευδαισθήσεις;
Μήπως δεν ήρθαμε στον κόσμο γυμνοί κι ανήμποροι; Και με τον ίδιο τρόπο
δεν θα αναχωρήσουμε απ’ τον κόσμο;
Ό,τι έχουμε, δεν το έχουμε δανειστεί; Με το θάνατό μας δεν θα
επιστρέψουμε όλα τα δανεικά; Ω, πόσες φορές έχει ειπωθεί αυτό και
αγνοηθεί;
Ο σοφός απόστολος λέει: «Γιατί τίποτε δε φέραμε μαζί μας όταν ήρθαμε
στο κόσμο κι είναι φανερό πως ούτε μπορούμε να βγάλουμε τίποτα
φεύγοντας» (Α’ Τιμόθεον 6:7).
Όταν προσφέρουμε τη θυσία μας στο Θεό, το κοινό ψωμί και το κρασί,
λέμε: Τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν.
Διότι τίποτε απ’ όσα έχουμε εδώ στον κόσμο δεν είναι δικά μας, ούτε
καν ένα ψίχουλο ψωμί ή μια σταγόνα κρασί· στ’ αλήθεια δεν υπάρχει κάτι
που να μην είναι του Θεού.
Πραγματικά η υπερηφάνεια είναι θυγατέρα της ανοησίας, η θυγατέρα ενός
σκοτισμένου νου, γεννημένη από φαύλους δεσμούς με τους δαίμονες.
Η υπερηφάνεια είναι ένα ορθάνοιχτο παράθυρο, μέσα από το οποίο όλες οι
αρετές -και τα καλά έργα ακόμη- εξανεμίζονται. Τίποτε δεν μας κάνει
τόσο κενούς ενώπιον των ανθρώπων και τόσο ανάξιους ενώπιον του Θεού,
όσο η υπερηφάνεια.
Αν ο Κύριος δεν είναι υπερήφανος, γιατί να είμαστε εμείς; Ποιός να
έχει περισσότερο δίκαιο να είναι υπερήφανος από τον ίδιο τον Κύριο, ο
οποίος δημιούργησε τον κόσμο και ο οποίος τον συντηρεί με τη δύναμή
Του; Δείτε!